Daar is het dan, het langverwachte debuutalbum van het achtkoppig stukje muzikaal genot Kokoroko. Met ‘Could we be more’ bevestigt de Londense groep waar wij al lang van overtuigd waren: deze groep is er om te blijven.

Openingsnummer ‘Tojo’ laat ons rustig kennismaken met wat Kokoroko met ons van plan is de komende 48 minuten en 45 seconden. Als een kabbelend beekje vertelt het nummer ons dat dit album niet fel zal afwijken van wat we al van de Londenaars gewend zijn en dat vinden we allesbehalve erg. Hun debuut-ep, die dezelfde naam kreeg als de groep, deed ons verlangen naar meer. Die hunkering wordt meer dan verzadigd naarmate ‘Could we be more’ vordert.

Zo doet het melancholische ‘Age of ascent’, een van de singles van het album, ons heimwee krijgen naar tijden en plekken die we nooit gekend hebben. Zeemzoete melodieën van de blaassectie op de cadans van een rustige drumpartij, aangevuld door een gitarist die zich hoorbaar amuseert. Soms moet het niet meer dan dat zijn. Een nummer van het kaliber van een zomerhit.

Jammer genoeg zien we Kokoroko nog niet snel in de MNM Top 10 opduiken. Hierdoor blijven nummers als ‘Age of ascent’ relatief verborgen parels in de muzikale vloedgolf van Spotify, waardoor we ze des te meer appreciëren. We durven zelfs zeggen dat ‘Abusey junction’ hier een waardige opvolger heeft gekregen.

Ook het aanstekelijke ‘Soul searching’ laat ons niet onbewogen. Wat als een zwaarmoedige titel aanvoelt, wordt rap teniet gedaan door een aanstekelijke gitaarriff in de eerste seconden van het dansbare nummer. Onze ziel zoeken moet helemaal geen duister pad zijn langs oude trauma’s en gebroken relaties, een tocht waar we normaal met veel vragen op vertrekken en waar we met weinig antwoorden van terugkomen. Nee. Zoeken naar onze ziel is een feest. Ontdek wie je bent en vergeet ondertussen niet te dansen, want het is een heerlijke ontdekkingstocht. Althans volgens Kokoroko.

Het wat uit de boot vallende ‘Those good times’ en het agressievere ‘War dance’ doorbreken de zwevende continuïteit zonder op te vallen in de tracklist. Een hele tijd zachte jazz was misschien wat veel geweest op één album en zo is ‘War dance’, tevens een van de meest geladen nummers van de plaat, als een shot sterkedrank tussen de pintjes door: onverwacht, energiek en erna kan er verder gedanst worden.

Als aankondiging van het naderende einde van dit meer dan degelijke debuutalbum krijgen we ‘Something’s going on’ als derde laatste nummer. “Anticipation has a habit to set you up”, zong een jonge Alex Turner ooit. Waar groepen vaak pas last krijgen van een beangstigende anticipatie van hun tweede album, kreeg Kokoroko te maken met een zodanig sterke eerste ep dat hun debuutalbum er wel pal op moest zijn. Mocht er een antwoord nodig zijn op de vraag die de albumtitel gesteld stelt: Kokoroko couldn’t be more.

Kokoroko speelt niet meer in Belgie dit jaar. Wie het niet erg vindt even de grens over te steken (wat een kleine moeite is voor wat je krijgt) speelt Kokoroko op 3 september in Annabel, Rotterdam.