Ergens tussen de Californische desert rock scene en de woestijnblues uit Sahara ligt Duke Garwoods ‘Garden of ashes’. Het is de tweede soloplaat die de Londenaar uitbrengt na zijn korte samenwerking met Mark Lanegan. Hun ‘Black pudding’ moet indertijd naar meer hebben gesmaakt, want vier jaar later speelt Lanegan opnieuw een rol. Ditmaal zit hij naast Alain Johannes achter de knoppen, waar hij verdomd goed werk heeft geleverd. De broeierige geluidsmix overkomt je als een hittegolf en zorgt zo mee voor een woestijnervaring met alles erop en eraan, inclusief dehydratatie en loomheid.

Met ‘Coldblooded’ begint de muzikale trektocht nog relatief upbeat. Terwijl een enkele riff het tempo vastlegt, rekent het lied voornamelijk op het duo van bariton en backing vocals om de aandacht te trekken. De volgende nummers herhalen en verbeteren die formule, zij het wat jazzier en meer relaxed. Drumritmes worden losser, gitaarsnaren worden slapper en de lijm die het allemaal bij elkaar moet houden lijkt te verdampen. Tegen ‘Days gone old’ is zelfs Garwoods rokerig croonen afgetakeld tot een verweerd parlando à la Nick Cave.

Zoals bands als Earth bewezen, kan traagheid ronduit moordend zijn. Vooral de tweede helft van de plaat is bijgevolg behoorlijk zware kost. Op de titeltrack klinkt het alsof de drummer herhaaldelijk wegdommelt en zichzelf weer wakker trommelt. We nomineren het nummer alvast voor ‘Beste drumroffel van het jaar’. Ook de achtergrondzangeressen schijnen op de B-kant al een tijdje te liggen ronken. De man zelve zet echter dapper door. “Dust rises like a flock of angels” klinkt het, en de sfeer wordt duister en apocalyptisch. De woestijn zou wel eens van as kunnen zijn in plaats van zand.

Voor de rest spreken de songtitels voor zich (‘Heat us down’, ‘Hard dreams’, ‘Move on slowly’, ‘Sleep’…) Desondanks is het allesbehalve een belediging om de muziek van Duke Garwood slaapwekkend te noemen. Zó is hij namelijk op zijn best. Het perfecte bewijs is afsluiter ‘Coldblooded the return’; een tragere, afgejakkerde en gewoonweg betere versie van het openingsnummer. De vrouwenstemmen komen nog een laatste keer welterusten zeggen en betekenen meteen het einde van een road trip richting ondergaande zon. “It’s like the sun moved to a better place,” zingt Garwood terwijl hij rustig richting horizon rijdt.

Duke Garwood speelt 21 februari in De Roma (info & tickets) en staat 29 juni op Werchter met Mark Lanegan (info & tickets).