Kirin J Callinan en controversieel wezen, het zouden synoniemen kunnen zijn. De excentrieke Australiër is met ‘Embracism’ toe aan zijn debuutalbum, maar is inmiddels al beroemd, of eerder berucht, voor zijn ophefmakende, vaak provocerende shows en ideeën. De muzikant speelt een spel met zijn publiek, waarbij hij zich nu eens een rocksterimago aanmeet om zich dan weer kwetsbaar te tonen en zich emotioneel over te geven aan de tonen van zijn vaak zo moeilijk te beschrijven muziek.
Dit langverwachte debuut vat al deze verschillende identiteiten samen en toch ook weer niet. De enige rode draad die te bespeuren valt is de bijna dierlijke intensiteit waarmee Callinan zijn luisteraar confronteert. ‘Embracism’ laat op een ongewone manier muzikale flitsen zien die veelal bestaan uit een stroom van donkere stemmingen en gevoelens die stuk voor stuk kunstig worden geboetseerd tot een meestal aanstekelijke en toch rauwe melodie. Opener ‘Halo’ baadt zo in een tamelijk koud, electro-industrieel sfeertje dat zijn luisteraar ruw meetrekt en onderdompelt in de vaak bizarre gedachtegangen van Callinan. Titelsong ‘Embracism’ breit op dit elan voort met woeste synths die het commentaar vormen van de Australiër op het stijgende geweld in de maatschappij. ‘Come On USA’ geeft vervolgens een bittere sketch weer van de centrale wereldmacht van de Verenigde Staten als afsluiter van het elektronische openingstrio.
Met het vierde en vijfde lied gaat Callinan muzikaal de ietwat zachtere toer op van de karakteristieke powerballad. ‘Victoria M’ voelt tamelijk romantisch en poppy aan om over te vloeien naar het liefdesverdriet in ‘Scraps’. Het meest broze nummer van de plaat, ‘Chardonnay Sean’, sluit meteen het sterkste deel af. De song herdenkt een vriend die plots overleed, wat eens te meer sterk en overtuigend wordt gezongen in de snel veranderende bariton van Callinan die de emoties een voor een opstapelt.
‘Way to War’ en ‘Love Delay’ laten je na ‘Stretch it Out’ echter onaangekondigd opschrikken door hun gedurfde geluid, maar maken hun publiek ook onrustig en oncomfortabel. De brute kracht waarmee de muzikant plotseling opnieuw te werk gaat lijkt de ene keer prima te lukken, terwijl het anders weer de foute kant op lijkt te gaan. ‘Embracism’ is daarom ook nu eens gedurfd en goed om je dan weer te laten twijfelen over de misschien te groteske aanpak van Callinan. En misschien is dat wel net het briljante aan deze plaat.
