Ook in Amerika hebben ze hun Chris Martin, letterlijk dan. Sinds ’98 liet deze gitarist met zijn combo Kinski reeds een 7-tal explosieve rockalbums op de wereld los. Met het recente ‘Cosy moments’ slaat het kwartet de weg van hun uit ’07 stammende ‘Down below it’s chaos’, waarop voor het eerst vocalen stonden, nog wat verder in. De band levert, ruim 20 jaar na de hoogdagen van het genre, zowaar een onvervalste grungeplaat af.
Het log openende ‘Long term exit strategy’ combineert de oerstoner van de Melvins met de min of meer gestroomlijnde noise van Sonic Youth ten tijde van ‘Dirty’, en maakt hiermee reeds veel duidelijk. Als daar een nummer later op ‘Last day on earth’ ook nog eens een karrenvracht authentieke, fuzzy punkrockinvloeden bijkomen, moeten we helemaal onze neiging onderdrukken de cd-hoes erbij te halen om het releasejaar nog eens te dubbelchecken. 2013, jawel, en toch komen we nog het soort wah-wah-solo’s tegen waar de Screaming Trees jaren geleden een patent op hadden, lijkt de riff van ‘Skim milf’ meer dan zijdelings op die van ‘Teen Spirits’ b-kant ‘Even in his youth’, en bevindt Martins stem zich in dezelfde lijzige regionen als die van Thurston Moore.
Enfin, je snapt het plaatje wel, voor we helemaal verdwalen in dit web aan vergelijkingen. Eentje willen we je toch niet onthouden: Op ‘Riff DAD’ zou je zweren dat Ian MacKaye ‘Youth against fascism’-gewijs nog een keer zijn opwachting maakt. Neem daar nog bij dat ook de productie gedateerd klinkt, en je begrijpt dat we onze speurtocht naar zelfs maar een zweem van relevantie noodgedwongen staken. Enige buitenbeentjes op de langspeler zijn de hypnotiserende instrumentals ‘A little ticker tape never hurt anybody’ en ‘We think she’s a nurse’ waaruit blijkt dat ze bij Kinski hun vroegere jamaspiraties nog niet helemaal afgezworen hebben.
Kortom, de mix van lome hardrock, artistieke noise en rebelse punk die we op ‘Cosy moments’ in overvloed tegenkomen, verwijst ons inziens in te directe lijn naar het verleden. Wie zich daar niet aan stoort vindt hierin evenwel een meer dan degelijke rockplaat, die weliswaar een groot deel van de opwinding van weleer mist. Wij halen immers liever de Melvins’ ‘Houdini’ nog eens vanonder het stof.
Album verdeeld door Konkurrent