In tijden waar (post-)club steeds meer opschuift naar het geluid van totale vernietiging met labels als Purple Tape Pedigree, NON en Halcyon Veil, komt Fade To Mind-platenbaas Ezra Rubin onder het moniker Kingdom met een naar 2017-standaarden behoorlijk gepolijst debuutalbum. Op ‘Tears in the club’ vind je genietbare r&b-experimenten en duistere, emotioneel geladen clubtracks, al ontbreekt het aan scherpe randjes die je zou verwachten van het label.

Zusterlabels Fade To Mind en het Britse Night Slugs stonden immers mee aan de wieg van de beginnende clubscene begin dit decennium. Hun ongeziene mix van de Londense postdubstep en UK funky, en de dreunend ballroomhouse van de East-Coast homoscene vormde een stevige fundering waarop menig Soundcloudproducer kon verder bouwen.

Kingdom is zelf niet vies van abstracte vocalsamples, vlijmscherpe percussie en dreunende bassen. Zo is zijn ep ‘Shox’ uit 2016 nog een schoolvoorbeeld van de Fade To Mind-stijl. Zijn producties voor zangeres Dawn Richard op haar ijzersterke ep ‘Infrared’ later dat jaar liggen echter dichter bij de sound van ‘Tears in the club’. De synthlijnen zijn vaak zacht en de percussie spaarzamer dan op ouder werk. Kingdom zei hierover in een interview met The Fader dat zijn werk met vocalisten als Dawn en Kelela hem naar een melodischer en kwetsbaarder geluid leiden.

Het sterke openingsnummer ‘What is love’ met r&b-talent SZA en het ingetogen ‘Nurtureworld’ met de gedempte vocalsample en verfijnde pianoarpeggio’s hebben beiden dat kwetsbare, weemoedig gevoel. SZA zingt “Break it down, fuck it up, now i see what is love” begeleid door zachte achtergrondsynths en ratelende hi-hats die bijna als gesnik klinken. Dat een nummer over een afgelopen relatie het album opent, is bovendien niet toevallig. Op ’Tears in the club’ hoor je de verschillende emoties die je na een breakup of een andere droevige gebeurtenis verwacht.

Kingdom klinkt woedend en gekwetst op het titelnummer ‘Tears in the club’, een clubtrack recht uit de Fade To Mind-catalogus. De harde, boze ballroom-drumlijn contrasteert prachtig met de gevoelige melodie en de vocalsamples lijken verwijten te roepen. De rauwe bassen en een sample uit ‘The ha dance’ maken het geheel tot het beste nummer op het album.

Op het sobere, instrumentale ‘Haunted gate’ is droefheid dan weer Kingdoms leidraad, terwijl hij opnieuw hoopvoller klinkt op ‘Nothin’, met een bijdrage van Odd Future-vennoot Syd. Zijn monotone zang doet het nummer echter vlak en ongeïnspireerd uitvallen. Het is te simpel voor een producer van Kingdoms kaliber. ‘Each & every day’ heeft dan weer een ronduit irriterend gebruik van samples en de gepitchte vocals van Najee Daniels werken niet op de r&b-beat. Bovendien leiden veel van zijn instrumentale nummers aan dezelfde symptomen: een goede basis met een vergeetbaar karakter.

Kingdom & SZA zijn tot slot ‘Down 4 whatever’ en hebben het treurige verleden achter zich gelaten. Lekkere drumbreaks, positieve baslijnen en het erg te pruimen gezang/rap van SZA zorgen voor een mooie afsluiter. Zachtaardige r&b met een duister randje of dreunende clubtracks met een kwetsbare kant – Kingdom heeft talent voor beiden. Door op deze twee paarden in te zetten, klinkt ‘Tears in the club’ in 2017 niet spannend genoeg om mee te spelen met de nieuwe generatie clubproducers en zijn de r&b-nummers te weinig uitgewerkt. Hopelijk kiest hij in de toekomst resoluut voor één van beide.