No rest for the wicked. Al sinds 2013 levert Archy Marshall, man achter King Krule, met een tweejaarlijkse regelmaat muziek af. De kortfilm ‘Hey world’ kondigde in november vorig jaar de komst van zijn derde langspeler aan. De flarden tonen King Krule unplugged, alsof hij in je huiskamer op een toevallige gitaar staat te tokkelen (met en zonder het geluid van het wegverkeer op de achtergrond).

King Krule heeft opgeruimd. Die gedachte vormt de rode draad na het luisteren van singles ‘(Don’t let the dragon) Draag on’, ‘Alone, omen 3’ en ‘Cellular’. In ‘Cellular’ klinkt de vibrerende bas met Krule’s stem als de start van een angstaanjagende avond, maar de spanning vervaagt zoals de herinnering aan een te dronken nacht. ‘Alone, omen 3’ dweept op een gezapig beat verder tot het ironische en ge-echode “don’t forget you’re not alone” je vast timmert op je stoel. ‘(Don’t let the dragon) Draag on’ blijft rustig. Het nummer breekt niet en stopt niet (de volumeknop wordt gewoon op het einde naar beneden gedraaid).

Op het eerste gehoor lijkt het dus allemaal wat minder op de rommelige ruwbouw die de Britse twintiger met ‘The Ooz’ in elkaar stak (lees: de bonte mengeling van genres en stijlen met hier en daar een stukje jazz). Dat klopt echter niet. In ‘Supermarché’ roept de Londenaar het hele huis bij elkaar. Er blijft niet zo veel over van de netjes afgewerkte façade. In ‘Stoned again’ wordt het laatste muurtje vermorzeld door het geschreeuw van zowel Marshall als de baritonsax. Het refrein blijft dagen nadien nog door het hoofd razen.

In 2019 werd Marshall vader, maar dat betekende niet dat hij al zijn kwelgeesten gedag zei. Die hoor je nog in ‘Comet face’, ‘Stoned again’ en ‘(Don’t let the dragon) Draag on’. Andere introspectieve boodschappen op ‘Man alive!’ zijn minder uitgesproken. Hij mompelt ze ook, zijn woorden. ‘Perfecto miserable’ is een liefdesbrief (“you’re my everything, you make me feel alright”) met een bittere nasmaak (“you’re the only thing, that makes me feel alright”). “I guess I have to go” horen we zachtjes voordat een onbeantwoorde pieptoon een streep onder die brief zet.

Met ‘Man alive!’ bouwt, knutselt en prutst King Krule verder aan zijn sonische identiteit. Dit landschap is uniek, maar niet makkelijk begaanbaar. Vooral de tweede helft – na single ‘Alone, omen 3’ – durft onopgemerkt voorbij te vliegen, alsof je ergens onderweg bent beginnen dromen. Dat betekent eigenlijk dat je een slokje water moet nemen, en je aandacht weer bij elkaar moet rapen (voor de lome funky sax in ‘Underclass’ of het minimalistisch opgebouwde ‘Please complete thee’ bijvoorbeeld).