Kevin Morby, dat is zo een naam waarvan je denkt: “Ken ik die niet ergens van?” En dat zou best weleens het geval kunnen zijn, aangezien onze Kevin een bezig baasje is geweest als lid van de New Yorkse bands Babies (alternative pop/rock) en Woods (all over the place rock), waarmee hij inmiddels een hele rits albums heeft gemaakt.
‘Still life’ is na ‘Harlem river’ (2013) het tweede solo-album van de man die oorspronkelijk van het platteland van Kansas afkomstig is. Of hij aldaar opgroeiend Dorothy en Toto tegen het lijf is gelopen is niet bekend, maar dat Morby een rusteloze jongen is weten we wel. Voorafgaand aan de plaat heeft de zanger zich namelijk het leplazerus getoerd, waarna hij uiteindelijk in Californië is neergestreken. Hoe lang Kevin daar blijft is vooralsnog een raadsel, maar dat de zon de man duidelijk de juiste inspiratie heeft gegeven is wel duidelijk. Met ‘Still life’ heeft hij namelijk een uitstekend werk afgeleverd.
Oppervlakkig luisteren betaalt zich echter totaal niet uit bij dit album. Zonder de juiste aandacht en inspanning lijkt namelijk ieder nummer sprekend op het vorige. En niet alleen dat, het refereert ook nog eens naar tig songs van allerlei andere artiesten, met name naar die van Devendra Banhart en Bob Dylan. Dit is duidelijk een langspeler waar moeite voor moet worden gedaan, en dat blijkt wanneer je je realiseert dat na enkele luisterbeurten letterlijk alle melodieën ongemerkt onder de huid zijn gaan zitten. Het moment waarop een brei aan ogenschijnlijk volledig inwisselbare en niet van elkaar te onderscheiden liedjes opeens allen een eigen karakter blijken te bezitten, dat zijn de mooie ervaringen die het luisteren naar muziek tot zo een prachtig iets maken.
Kevin Morby heeft bewezen dat alle dingen van waarde moeite kosten. Is het immers niet zo dat muziek die meteen al fantastisch klinkt eigenlijk al achterhaald is? Het doel van hard labeur in de vorm van vele luisterbeurten naar dit album is vaststellen dat ‘Still life’ tot de beste releases van 2014 behoort, ook al is er voor de casual luisteraar bijna geen chocola van te maken.
Album verdeeld door Woodsist Records
