Dat Katie Von Schleicher goed is in het verzinnen van albumtitels wisten we al na ‘Bleaksploitation’ en ‘Shitty hits’. Op ‘Consummation’ bewijst ze met verve dat dat niet haar enige talent is. De Amerikaanse uit Brooklyn laat in haar ziel kijken en levert een parel af.

‘Consummation’ is doordrenkt van angst, onrust, woede en verdriet en doet vermoeden dat het (liefdes)leven van Von Schleicher sinds ‘Shitty hits’ op z’n minst tumultueus te noemen was. De openingszin van het album spreekt boekdelen: “One hand and my teeth on the cage / we were wrong in this together”.

Nog meer dan in haar vorige werk slaagt Von Schleicher erin haar emoties duidelijk over te brengen. Zowel tekstueel als muzikaal neemt ze je mee naar de diepste krochten van haar brein. Zo kan je bepaalde nummers vijf keer na elkaar luisteren en toch nog nieuwe elementen ontdekken. Wie wil proberen, moet maar eens ‘Messenger’ op repeat zetten.

Openingstrack ‘You remind me’ zit eveneens vol met subtiliteiten, maar er heerst bovenal een constant gevoel van spanning. Net wanneer je het bijna te benauwd begint te krijgen, komt na twee minuten de verlossende, slepende leadgitaar, gevolgd door Von Schleicher die het refrein in je hoofd ramt (en ja, dat voelt goed). Von Schleicher beheerst niet enkel het subtiele. Ze kan evenzeer rechtdoorzee zijn. In ‘Can you help?’ en ‘Hammer’ hoor je scheurende gitaren en een overstuurde stem, maar vooral de kreet van een geplaagde vrouw.

Er zijn echter momenten waarop de band muzikaal formulaïsch uit de hoek komt, maar meer dan eens weet ze dit te compenseren door onverwachte en atypische bochten. ‘Nowhere’ slaagt hier bijvoorbeeld wonderwel in. Vlak voor de song vervalt in wat ik enkel kan beschrijven als ambient, hoor je even duidelijk de invloed van The Beatles. Het contrast is uiterst geslaagd en bovendien bewijst Von Schleicher hier dat haar stem gerust in een adem genoemd mag worden met die van pakweg Leslie Feist.

Het is enkel als dit contrast ontbreekt dat sommige songs afzwakken. Zo is ‘Wheel’ leuk, maar buiten de ironische tegenstelling tussen de vrolijke muziek en de minder vrolijke tekst (om even eufemistisch uit de hoek te komen), verrast het nummer weinig. ‘Gross’ is dan weer te stil en te luid tegelijkertijd. Hoewel ik het eenvoudige arrangement en de boodschap kan koppelen, is de apotheose lichtelijk absurd en overdreven.

De synthese van ‘Consummation’ zit in de nummers ‘Loud’ en ‘Brutality’. Het eerste beschikt over repetitieve, maar snijdende teksten die een eerlijke, zij het pijnlijke, boodschap brengen, benadrukt door Von Schleichers doordringende stem. Productiegewijs komen de overige instrumenten hier trouwens volledig tot hun recht. Enkel het bizarre gerinkel op de achtergrond is af en toe storend. ‘Brutality’ vult dit alles aan met het beste refrein van het album: “Sure climbing is fun, I’m having fun / wow, falling is fun, falling is fun.”