Nu Kasabian het eventjes wat rustiger aan doet, achtte Serge Pizzorno de tijd rijp om aan een eigen project te werken. Dat werd ‘The S.L.P’ gedoopt en wordt door Pizzorno beschouwd als artistieke uitlaatklep om ten gepaste tijde even naar toe te vluchten. Toegegeven: met de knallers die Pizzorno in het verleden voor Kasabian uit zijn pen schudde, waren onze verwachtingen behoorlijk hooggespannen. Ondanks enkele sterke nummers en bij momenten verfrissende melodieën, blijven we achteraf toch wat op onze honger zitten.

Het instrumentale ‘Meanwhile… In Genova’ opent de debatten en prikkelt de nieuwsgierigheid. Het lijkt hoofdzakelijk voor live-optredens geschikt om af te spelen wanneer de band opkomt, maar fungeert op dit album vooral als intro. ‘Lockdown’ begint vervolgens veelbelovend – blij om Pizzorno’s stem opnieuw te horen – maar laat na tot een hoogtepunt te komen.

Het songwriterstalent van Pizzorno komt voor het eerst naar boven op ‘Trance’: goed opgebouwd, meeslepende beat en ijzersterk refrein. We worden er blijgezind herinnerd dat deze man wel degelijk in staat is om de grotere mensenmassa te laten meezingen met zijn catchy teksten. Desalniettemin is The S.L.P. hiermee niet echt vertrokken. Op het dansbare ‘Wu’ en ‘Soldiers 00018’ probeert Pizzorno het met atypische geluidjes en stemvervorming de alternatievere kant op zoeken. Maar beide nummers hebben inhoudelijk en muzikaal weinig te bieden, wat jammer is.

‘Nobody Else’ bevalt ons daartegenover beter. De single wordt voortgedreven door de piano en wanneer de beat op het juiste moment invalt, worden we weer wakkergeschud. Ook ‘Favourites’ mag er best zijn; in de tweede helft van het nummer neemt rapper Little Simz het over van Pizzorno, wat voor een aangename afwisseling zorgt. In de tekst van het nummer wordt het digitale tijdperk door de mangel gehaald. “Now I don’t know why I swiped it. Now I don’t know what to do. Now I’ve got to spend my evening talking shit to you.” Klinkt herkenbaar?

De flow wordt opnieuw onderbroken door het instrumentale en compleet overbodige ‘Kvng Fv’ waardoor het album opnieuw onnodig halt houdt bij een interlude. ‘The Youngest Gary’ is middelmatig en daarmee komen we al bij de melodieuze outro ‘Meanwhile…In The Silent Nowhere’, die ons met zijn trage beat en vioolarrangementen veel beter bevalt dan de intro en interlude.

Versta ons zeker niet verkeerd: ‘The S.L.P.’ heeft wel degelijk zijn sterke momenten, maar bereikt te weinig hoogtepunten en heeft te veel last van fillers om het tot een volwaardige langspeler te kunnen schoppen. Het had een sterke ep kunnen worden, maar werd uiteindelijk een album met ups en downs.