De Amerikaanse singer-songwriter Julien Baker zet het melancholische discours van debuut ‘Sprained ankle’ uit 2015 verder uit op deze opvolger. Haar melancholie wordt nooit melig, want het is een tristesse waar je met plezier in ondergedompeld wil worden. Dat lijkt in eerste instantie misschien op een paradox: waarom zou iemand zich willen laten overladen met melancholie?

Hoewel de ballades en teksten op het eerste zicht een eerder somber wereldbeeld lijken te schetsen, zit er voor wie dieper graaft wel degelijk een positieve boodschap verscholen. Baker zingt over de confrontatie met zichzelf en wil niet langer sluimerende problemen uit de weg gaan. Tweede nummer ‘Appointments’ en de daaropvolgende titeltrack zijn de perfecte voorbeelden die deze thematische weg plaveien voor de rest van het album. Het creëert het ideale decors voor wie zich samen met Julien Baker wil onderwerpen aan een stevige sessie zelfreflectie.

Met haar soloproject pakt ze wel stukken rustiger uit dan met vorige band Forrister. De rotsvaste en met momenten licht krakende stem, die in de poppunk-context van Forrister perfect z’n plaats vond, is het enige dat nog overeind blijft. Op het hele album is geen drumslag te horen. Het vakkundige gitaarspel, vaak vergezeld door piano, viool, en met momenten klarinet, vangt deze afwezigheid van slagwerk echter heel soepel op. Waar ze met haar vorige band weinig tot geen succes vond, lijken de gemaakte keuzes als solo-artiest haar duidelijk geen windeieren te leggen. Met galm doordrenkte gitaar, rustige en ontspannende pianolijnen in combinatie met klassiekere bezettingen, vormen de perfecte fundamenten voor Bakers stem.

Enige minpunt is dat de jeugdigheid van de amper 22-jarige soms te nadrukkelijk doorschemert. Dat hoeft niet per sé negatief te zijn, al kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat sommige nummers wel heel erg op maat van high school dramafilms geschreven zijn. Ze flirt af en toe met kitsch, zeker wanneer ze haar stembanden de vrije loop laat in de uithalen. Waar het album sterk start, beleeft het na ‘Sour breath’ wel een korte dipje. Vanaf ‘Televangelist’ blijven de nummers weliswaar even diep, de teksten even hard en de stem even engelachtig, al lijkt er iets te missen. Mogelijks komt dat doordat de verschillende nummers na een tijdje moeilijk uit elkaar te houden zijn. Het album gaat van het ene lied moeiteloos over in het andere, en op het einde van de rit lijk je gestrand met het gevoel naar een langgerekte ballade geluisterd te hebben. Desalniettemin eentje dat perfect de leegtes kan opvullen tijdens sombere dagen. Voor Julien Baker was het schrijven van deze muziek zonder twijfel een vorm van therapie. Het beluisteren ervan zal echter evenzeer veel harten beroeren en kwellingen bestrijden.

Julien Baker speelt zondag 12 november in een  uitverkochte Botanique.