Je kan je eenzaam voelen, je kan je alleen voelen en/of je kan je geïsoleerd voelen. Volgens cultuurcriticus en dichter Hanif Abdurraqib bestaan er slechts enkele artiesten die deze nuance begrijpen. Julien Baker is daar één van. Haar derde langspeler ‘Little oblivions’ bouwt verder op de verslavende tristesse die ze met ‘Turn out the lights’ (2017) en ‘Sprained ankle’ (2015) onderzocht. In tegenstelling tot op haar vorige platen, vulde ze haar spaarzaam palet van muziekinstrumenten dit keer aan met basgitaren, drums, toetsen, banjo’s en mandolines.

Naast eenzaam, alleen of geïsoleerd, voelt de jonge Amerikaanse zich soms ook vernielend. “Blacked out on a weekday // Still, something that I’m trying to avoid // Start asking for forgiveness in advance // For all the future things I will destroy” zingt ze in ‘Hardline’. De intro laat ze samenvallen met orgel-geïnspireerde synths die zich als een koudegolf in je lichaam nestelt. Wanneer de gitaren het overnemen in de instrumentale delen, ontspint het nummer in klimatologische noise-gedreven post-rock (zoals Mogwai en Mono dat kunnen). dit is hoe een sneeuwstorm onder je huid klinkt.

Iets minder (sneeuw)stormig gaat het eraan toe op ‘Heatwave’ (pun intended), waarbij de hoofdrol gaat naar gezellige lo-fi gitaareffecten. Deze instrumentale tussenstukken zorgen echter dat de dynamiek van bijna alle twaalf stuks zich tussen ‘hoog’ tot ‘zeer hoog’ bevindt. Enkel ‘Crying wolf’ en ‘Song in E’ blijven stiller, dichter zwevend bij voorganger ‘Turn out the lights’. En soms, soms vervaagt de intensiteit tot iets dat bijna pop-achtig klinkt. Zo kan je bij ‘Relative fiction’ al na enkele luisterbeurten meeneuriën met “Cause I don’t need a savior // I need you to take me home”.

‘Faith healer’ is een relaas over hoe makkelijk drugsverslaafden weer kunnen hervallen. Het krachtig refrein wordt geruggesteund door tactiele drums en krakende snaren. ‘Ringside’ valt op met haar viezere gitaren, waarna ze ons verstilt met haar overslaande stem (en nog meer gitaren). En wie kippenvel krijgt bij het melodisch sterke ‘Favor’ (met Boygenius-maatjes Lucy Dacus en Phoebe Bridgers!) kijkt best niet naar de bijhorende lyrics. De introspectieve gedachten die de jonge singer-songwriter neerschreef zijn herkenbare donkere kwelgeesten.

Het is een cliché-vraag: Zou het ‘Little oblivions’ net zo vergaan als Bridgers’ ‘Punisher’? Wordt Baker de grote indie-doorbraak van 2021? En ook: Kan je zeggen dat muziek soms goed samengaat met stilte? Of is het beter als je zegt dat je na de muziek de stilte des te verpletterd aanvoelt? De eerste antwoorden laten we aan jou over, op de andere twee vragen antwoorden we volmondig “ja”.