Knifefist season is aangebroken! De opkomende Ierse producer en lyricus Julia Louise Knifefist brengt in samenwerking met het Gentse label Lieftuig een ep uit. ”Inertia’ telt slechts tien minuten, maar benut die tijdsspanne optimaal met vier tracks die barsten van energie. Bijgestaan door een resem jonge en lokale producers gaat Julia Louise Knifefist op de vuist met Gent, genre, en genadeloos geluid. JLK beschrijft ‘inertia’ zelf als “een object in rust dat stil blijft, of een object in beweging dat continu blijft bewegen en de weerstand die opduikt bij het trachten te veranderen van richting.” Veel stilstand is er niet te vinden op de plaat. Het ritme is in langzame, maar constante versnelling van onheilspellende opener ‘Ghent Got’ tot euforische afsluiter ‘I Con’.

Dissonantie en een patchwork-type stijl overheersen op ‘Inertia ep’. ‘Ghent Got’ opent met een draaikolk aan glitchy breakbeats en creepy synths. Niet voor ongeoefende oren, dus. Diens opvolger, single ‘Pixelated dreams’ volgt daartegenover de meest conventionele opbouw van de hele ep. Dromerige keys en diepe beats van de hand van producer Circular Square klinken steeds meer ongecontroleerd, als een droom die langzaam begint over te vloeien in de realiteit. JLK rapt steeds dwingender, een dringende waarschuwing voor de nummers die komen. De single werd gereleaset door Paynomindtous, de Italiaanse non-profit organisatie bekend om zijn ondersteuning van een nieuwe generatie producers die experimentele rave muziek maken, denk namen als Stasya, Nahshi en Kilbourne.

De tweede helft van de ep is ruiger dan de eerste, hoewel alle nummers —met uitzondering van ‘Pixelated dreams’— nogal roekeloos de lijn tussen rauw en simpelweg onafgewerkt bewandelen. ‘Bad thing’ gaat de richting van noise uit, onder leiding van producer Neocitrus. Glitches, drills en hoge pitches vechten om de bovenhand. Oorpijn staat niet mis, maar we moeten toch blijven luisteren voor het fantastische, meedogenloze einde met industriële kicks, die ronduit gewelddadig klinken gedurende de laatste halve minuut. Dan is er nog ‘I Con’, waarvan de intro griezelig hard lijkt op die van ‘stupid horse’ van 100 gecs. ‘Inertia ep’ wordt in stijl afgesloten, en met stijl bedoelen we uiteraard met een vette gabberplaat. Knechtjong’s zenuwachtige beat-wisselingen bij het producen zijn een match met de zogenaamde ‘rave rap’ van JLK, een term die hij zelf bedacht.

Op ‘Inertia ep’ geen narratieve boog die eerst omhoog en daarna weer omlaag gaat. De nummers spelen zich uit als een spiraal. We geraken tijdens het luisteren vast in een energetische staat, waarna we enkel de optie krijgen om harder en sneller te gaan. Het gebrek aan op- en afbouw zorgt daarom soms voor vermoeiing en een verlangen naar een spel van geven en nemen. Er is enkel constante actie op ‘Inertia ep’. Tegelijkertijd is deze sound een goede vertaling van hoe velen van ons zich gevoeld hebben de afgelopen maanden in lockdown. Buiten lag alles stil, maar binnen bleven alle gedachten en gevoelens doorrazen, zonder mogelijkheden om stoom af te blazen. “I’m dying to connect / All I see is pixelated dreams”, zingt JLK op ‘Pixelated dreams’. ‘Inertia ep’ is samengevat een krachtig experiment, een poging om dissonantie aan de man te brengen.