Het is lang geleden dat we blij waren een plaat te mogen reviewen van iemand die met Coldplay samenwerkte. Maar kijk, Jon Hopkins komt met nieuw materiaal en voor we het we het goed en wel beseften waren we bevangen door de trance die hij opwekt. Om vanuit die extase een nieuw spiritueel evenwicht te vinden. ‘Singularity’ kan zich namelijk meten met een feniks, eerst volledig ontbranden om dan opnieuw in vol ornaat te herrijzen uit de asse.

De ondergaande zon die tussen twee heuvels plaats maakt voor een heldere sterrenhemel, veel accurater kan een hoes niet zijn bij een plaat die nachtelijk vrij klinkt. Waar voorganger ‘Immunity’ nogal zwaar en donker aandeed, weerspiegelt ‘singularity’ vooral licht en onbegrensdheid. Hopkins begon enkele jaren geleden met transcendente meditatie en die ervaringen hebben duidelijk een invloed gehad op het maken van deze plaat. ‘Emerald rush’ bijvoorbeeld is organische techno die dient te worden afgespeeld te midden van een open bosrijke omgeving. Weg van de alledaagse razernij, terwijl het de openheid creëert om letterlijk en figuurlijk te verdwalen daar waar bosnifmen het pad ritmisch verhelderen.

‘Singularity’ ademt hernieuwde energie en vrijheid uit en doet dit in twee onlosmakelijk aan elkaar verbonden hoofdstukken. Het eerste halfuur regeren ritmes en beats die zeer levendig en onbevangen aanvoelen en waar het lichaam zonder conventies mag en wil op bewegen. De plaat omhelst daarmee een heerlijke ontspannen intensiteit, no stringes attached. De openheid die van de nummers uitgaat is de meststof voor de innerlijke motivatie om los te komen van alles wat ons met de voeten op de grond houdt. Hopkins gaf aan dat hij het gevoel van verwondering die magic mushrooms hem geven wou verklanken, zonder daarbij een pleidooi voor druggebruik te willen houden. Zonder enige ervaring te hebben met desbetreffend hallucinogeen is onze nieuwsgierigheid des te meer geprikkeld. De trance die ‘Singularity’ opwekt smaakt immers naar zo veel meer…

Enig luisteradvies is wel aan de orde: we beluisterden de plaat enkele malen tijdens dagdagelijkse klussen en toen ontging ons de kracht die er achteraf van uit bleek te gaan. Pas wanneer we ons gefocust met enkel de muziek omringden, werden we overvallen door de impact en dynamiek. ‘Singularity’ blijkt dus een album te zijn die best gedijt in een besloten of prikkelarme omgeving. Een club, een goeie koptelefoon, een natuurwandeling, een verduisterde huiskamer… Alleszins een plek waar je volledig kan opgaan in de trance die Hopkins tracht op te wekken.

Nadat tijdens ‘Everything connected’  de totale vervoering is bewerkstelligd krijgt de verrijzenis stilaan vorm. Tijdens ‘Feel first life’ wordt de beat ingeruild voor subtiele minimalistische pianoklanken die de opkomende zon lijken te groeten. Wie de nacht in extase verlaat kan de dag en het nieuwe leven in vervoering begroeten. De titel dekt quasi tot in perfectie de lading. Met het tweede deel van de plaat reikt Hopkins ons na de trance een plaats aan om te landen en opnieuw tot ons zelf te komen.

Hopkins vertaalt met dit album het dwalende karakter van de mens in een avantgardistische vorm van minimal techno en creëert hierbij een nieuw ecosysteem voor de geest. Hij slaagt er in om zowel de clubbers een geheel voor te schotelen dat hun nachtelijke escapades kleur en betekenis zal geven, als de nachtelijke wandering soul een soundtrack voor te schotelen die gedachten verdiept en doet afdwalen. Hij schept een kosmisch canvas dat bestaat uit meditatieve en transcenderende muzikale landschappen die de luisteraar in staat stelt om zich te verliezen in het nu. Wat dan meer perspectief schept om nieuwe dimensies te ontdekken en gedachten van nieuwe kleuren te voorzien. ‘Singularity’ vormt een poort naar een vernieuwd ongelimiteerd universum waar de persoonlijke realiteit heropgefrist kan worden. Afsluiter ‘Recovery’ zet ultiem de puntjes op ‘i’ door in alle zachtheid de bloei opnieuw in te zetten. En voor wie dit alles te zweverig aanvoelt, raden we toch aan om pas te oordelen na enkele intense luisterbeurten, met of zonder magic mushrooms.

Wie Jon Hopkins live aan het werken wil zien kan deze zomer terecht op Down The Rabit Hole (info & tickets), Dour Festival (info & tickets) of op 24 oktober in de AB (info & tickets)