Als je 15 bent en Bob Dylan resoluut op nummer één prijkt qua invloeden, dan weet je dat er twee dingen kunnen gebeuren: of je verdwaalt in een hopeloze poging om Dylan werkelijk te kopiëren of je slaagt er -zoals John Lennon McCullagh- in om anno 2013 een plaat te maken die blijft hangen. En als Richard Hawley daarenboven in je gelooft, zit je gebakken zeker? McCullagh is dan ook veel meer dan louter een tweede Jake Bugg.

De jongeman is afkomstig van Doncaster, South Yorkshire, halfweg tussen het zuidelijker gelegen Sheffield en het noordelijke Leeds. Het desolate karakter van noordelijk Engeland hoeft geen extra beschrijving. Twaalf eerder korte nummers gaan op ‘North South Divide’ feilloos in elkaar over en hebben nu eens de stadse ‘Working Class Blues’, die zijn illustere naamgenoot zo haarfijn bezong, als onderwerp en zijn dan weer typisch folky mondharmonicasongs die de (vaak illusionaire) groenste natuurbeelden niet schuwen.

Het reeds als single uitgebrachte titelnummer is een eerste illustratie van zijn kunnen, maar ook ‘It Never Rains’, met een heerlijk stuk mondharmonica, bewijst dat McCullagh veel in zijn mars heeft. Helaas is niet alles van dat niveau. Bij ‘Slipping Away’ voel je je als luisteraar wat ongemakkelijk, en ook ‘White Rose’ klinkt behoorlijk simplistisch. Dat is dan ook zowat de algemene teneur naar het einde van de plaat toe, en we vragen ons logischerwijze af of er wel echt twaalf nummers op het debuut van een 15-jarige moeten?

Qua stembereik zit McCullagh duidelijk meer dan goed, maar nu en dan klinken zijn songteksten en akkoordenkeuze misschien net iets te eenvoudig. Kun je het zo’n jonge knaap echter verwijten de levenswijsheid van ‘Van the Man’ of good old Tom Waits nog niet te hebben? Nee, denken wij dan, en we besluiten genoegzaam: een zeer degelijk debuut.

John Lennon McCullagh Facebook

Album verdeeld door Suburban Records.