John Frusciante komt dit jaar met een verrassing van formaat. Hoewel: het is niet dat je ooit iets als vanzelfsprekend mag nemen als het gaat over de eigenwijsheid zelve. De gitaarvirtuoos die nog nog geen jaar geleden het adjectief ‘voormalig’ bij zijn omschrijving als lid van de Red Hot Chili Pepper schrapte, besloot uit het niets onder eigen naam een bom van een IDM-album uit te brengen. Geen gitaar of lispelende lyrics waar de gemiddelde rock-fan zo naar uitkeek op ‘Maya’, wel knallende breakbeats die smaken naar meer.

Natuurlijk is het niet helemaal uit de lucht vallen dat Frusciante naar computers grijpt voor productie. Onder het alter ego Trickfinger experimenteerde hij immers eerder al met acidhouse. Voluit inzetten op elektronische muziek onder eigen naam is echter een nieuwe stap en komt bovendien na uitspraken dat hij zich niet meer zo interesseert voor teksten schrijven en zingen.  Hij zegt te genieten van het heen- en weerspel tussen mens en computer en dat is ergens wel te horen op deze ode aan zijn overleden naaktkat.

Zo is de sterke leadsingle ‘Amethblowl’ een korrelige & duistere slow roller waar de breaks maar af en toe doorbreken alsof Frusciante zijn publiek tot extase wilt opzwepen. Opener en eerste hoogtepunt ‘Brand E’ is dan weer gladder en gevoeliger waar trance invloeden niet veraf zijn. ‘Usbrup pensul’ leent zowel in naam als choppy ritmes op interessante wijze van grootmeester Aphex Twin maar durft ook te knipogen naar oudere jungle-invloeden net zoals het sterke ‘Zillion’. Knap hoe Frusciante heeft begrepen wat er moet gebeuren om verslavende knallers te producen.

Meer drum & bass en net iets minder voldoening gevend zijn nummers als ‘Flying’ en ‘Blind aim’, al heeft die eerste zeker zijn momenten. Nog iets trager gaat het op ‘Pleasure explanation’ dat wat te lang blijft aanslepen en het meer overtuigende ‘Reach out’ dat wordt gered door zijn zoete ‘Amerie – 1 thing’-sample. Tracks als deze laten op hun beurt toch wat onervarenheid zien.

Met hoogtepunten die zelfs in die mate overtuigen dat de gitaar nog even aan de haak mag blijven, valt ‘Maya’ als IDM-debuut zeker niet te onderschatten. Zelfs de gemiddelde rockfan durft hier los op gaan.