Toen, destijds nog staalfabriekswerker, Jerrilynn Patton alias Jlin haar debuutalbum ‘Dark energy’ presenteerde, blies ze meteen een frisse wind in de scene. Het debuut was agressief, off kilter en een keerpunt zowel voor het genre als voor Patton zelf. Sindsdien fabriceert ze beats, niet langer staal, aan de lopende band. Haar vierde album ‘Akoma’ is een indrukwekkende culminatie van al haar vorige werken samen.

Jlin maakt al een jaar of tien, vijftien beats. Voor iemand die aangeeft dat ze haar nummers en albums vanuit een compromisloze flow creëert, kun je haar carrière op delen in verschillende eras. Haar debuut was explosief. Op ‘Black origami‘ benaderde ze eerder de tribale aard van footwork om uiteindelijk te landen bij ‘Autobiography’ waar ze minimalism en klassieke muziek in haar muziek verweefde. Het zijn drie albums die telkens een ander thema benaderen en toch vanuit hetzelfde hart bonzen. Voor ‘Akoma’ is er geen geldend concept. Enkel “the original drum – the heartbeat“, zo verklaarde ze in een interview. ‘Akoma’ verwijst naar het Ghanese woord voor ‘hart’.

De bouncy opener ‘Borealis’ waar ze samenwerkte met Björk, doorspekt met dub-invloeden, heeft weinig weg van een collab. Hier en daar hoor je wel eens een vocal passeren, al voelt de invloed van de IJslandse op de track vrij minimaal. Het nummer keert ook meteen al je verwachtingen ondersteboven. Je zou het nummer bijna als dromerig kunnen omschrijven, een associatie die je niet meteen met Jlin zou maken. De track glijdt vervolgens naadloos over in ‘Speed of darkness’ – een nummer dat de kunde van Patton indrukwekkend etaleert. Ze dompelt je onder in de meest nocturne elektronica en vocale samples, terwijl de hi-hats je mettertijd steeds harder om de oren beginnen vliegen.

Zo flipt ze wel meerdere keren doorheen de elpee haar tracks compleet ondersteboven. ‘Speed of darkness’ hadden we reeds vermeld. ‘Open canvas’ start als een hazy techno-stamper, maar verandert over de run-time verschillende keren van gedaante. Eerst vrij conventioneel footwork, daarna eerder wonky om nadien te landen in juke. Ongelooflijk. Ook ‘Ausat’ is hetzelfde lot gegeven. Ze wisselt daarbij tussen glimmende elektronica, donkere techno en de kenmerkende footwork hi-hats.

Tracks als het dreigende, bijna onheilspellende ‘Summon’, ‘Sodalite’ of ‘The precision of infinity’ zijn dan weer een testament dat ze werkelijk élk instrument als percussie zou kunnen gebruiken. Wie kan er nu piano arpeggio’s zo hard laten klinken? Wel, zij dus. Toegegeven, haar muziek zal steeds gedreven worden door percussie. Hoe ze dit op ‘Akoma’ weet te tonen, is zonder meer knap. Jlin heeft altijd verschillende genres doorkruist om haar niche uit te kerven. Met ‘Akoma’ herinnert ze ons er opnieuw aan dat een genre een kneedbaar idee is dat opnieuw gedefinieerd en opnieuw vormgegeven kan worden.

Jlin stelt ‘Akoma’ voor op 19 april in Bozar (tickets & info).