Alvast een waarschuwing aan wie de wenkbrauwen fronst bij het aparte hoesontwerp van dit schijfje: de bijhorende muziek is minstens even excentriek. Sean Schuster-Craig – de Amerikaanse geluidskunstenaar achter Jib Kidder – poogt wederom met eclectische geluidscollages zijn fascinatie met dromen in geluid om te zetten. Wie vertrouwd is met het voorgaande album ‘Teaspoon to the ocean’ en een herhaling verwacht, komt hier bedrogen uit. Sereniteit maakt plaats voor nervositeit, er wordt harder tekeer gegaan en het aantal samples per minuut is behoorlijk opgeschroefd. Of dat een goede zet is, is een ander verhaal.

Het aan Spacemen 3 schatplichtige ‘R u calm under pressure?’ sleurt ons mee in Jib Kidders lucide droom waarin we een dik half uur zullen vertoeven. De misplaatste “Give it away, give it away now” tekstflard is meteen een weggever dat we zijn nieuwste werk best niet te serieus nemen. Foute samples stapelen zich namelijk in een recordtempo op en staan sterk in contrast met de psychedelische rockmuziek. Op ‘Field of dreams’ horen we een doedelzak passeren, ‘Helicopter’ is dan weer geconstrueerd uit gekende ringtones. In ‘Beneath the beam’ functioneert Sonic Youths ‘Shadow of a doubt’ als leidraad voor een van Kidders betere songs. Een klein hoogtepuntje valt nog te ontdekken in ‘Flowers’, dat een Red House Painters-sfeertje ademt. Aan variatie geen gebrek

Ondanks het fragmentarische karakter voelt ‘Pay 2 play’ wel aan als een geheel. Helaas is dat geheel niet bepaald een prettige luisterervaring. Enkele nummers ver kunnen we ons niet van het gevoel ontdoen dat ‘Play 4 free’ enkel fungeert als een vehikel om Schuchter-Craigs fraaie knip- en plakwerk te etaleren. De compacte, neurotische songs steken technisch knap in elkaar, ons inpakken doen ze echter nooit. De overdaad aan klankflarden in combinatie met Kidders zeurderige stemgeluid doen ook meer kwaad dan goed. Tot overmaat van ramp gaat de New Yorker ervan uit dat het een leuk idee was om een onbezielde uitvoering te maken van dé Tori Amos klassieker ‘Cornflake girl’.

Jib Kidder heeft iets bijzonders in handen met zijn opmerkelijke collages, da’s zeker. Het is dan ook niet verrassend dat hij eerder al het voorprogramma van Panda Bear mocht verzorgen. Jammer genoeg beseft de klankartiest niet dat overdaad schaadt en door de vaak vreemdsoortige keuzes van samples lijkt hij zijn nieuwste werk zelf te saboteren. Waar het in 2015 verschenen ‘Teaspoon to the ocean’ nog een beheerste stijloefening was en een vreedzame sfeer wist te scheppen, blijft daar bij opvolger ‘Pay 2 play’ niets meer van over. We zeggen het echter nogmaals – neem dit plaatje alstublieft niet serieus, dat doet Kidder namelijk ook niet.