Als je de cover van ‘Un Homme Blanc’ ziet, verwacht je je aan Duitse schlager met gitaar. Toch gaat het hier wel degelijk over drie keurige (Franstalige) Belgen die zichzelf aankondigen als een “Orchestre Congaulois”. Jean Mikili raakte geïnspireerd en begeesterd door de swingende ritmes en nam daarop zijn gitaar bij de hand en begon over niet al te serieuze dingen te zingen. Of het er echt op lijkt is moeilijk te zeggen. Congolese soukous-muziek is in deze regio’s dun bezaaid, maar we gaan er uiteraard van uit dat dat wel zo is, het omgekeerde zou nogal belachelijk zijn.
Het is opvallend hoe weinig Franstalige artiesten dezer dagen aan de oppervlakte komen, dit moet een van de enige niet-Engelstalige releases zijn die we bespreken. Het was hoe dan ook even wennen. Gelukkig stellen Jean en zijn kompanen je meteen op je gemak. Het recept van de drie vrienden is dan ook duidelijk. Ingewikkelde of moeilijke songstructuren krijg je niet te horen, wel feelgood-muziek op de tonen van veelal hoge gitaarnoten, volle bassen en opzwepende drums. ‘Un Homme Blanc’ is dan ook geen album dat je altijd en overal kan beluisteren. Je moet er wel in de stemming voor zijn. Vandaar ook dat het beter in de lente of zomer uitgebracht zou geweest zijn. Je komt meteen in een zomerse sfeer, dit werkt volgens ons het best in warme temperaturen buiten met een koel drankje in de hand.
Mikili zingt voornamelijk over de dingen die hemzelf bezighouden. Hij droomt van Los Angeles, adoreert Vladimir Poetin, hekelt de paranoia van kunstenaars en verkent Vlaanderen (in het Vlaams) met de nationalistische leuze: “Walen buiten, allemaal naar Vlaanderen”. Grootste pijnpunt is dat het wel erg veel van hetzelfde is. Een rustig begin dat in het midden een uitbarsting krijgt en een versnelling hoger schakelt, daar is op zich helemaal niets mis mee. Na enkele luisterbeurten krijg je er daarentegen soms wel genoeg van. Nogmaals: veel hangt af van de stemming waarin je verkeert. Het zou fijn geweest zijn als er nog wat meer blazers in hadden gezeten. Hopelijk proberen de groep dit te verwezenlijken wanneer ze live spelen. ‘Un Homme Blanc’ is niet gemaakt voor het grote publiek maar kan in een omgeving met mensen die het appreciëren wel wonderen doen.
De makers hebben hun doel bereikt met dit album: fijne, swingende muziek die je een goed gevoel geven en een glimlach op je gezicht toveren, niet ingewikkeld, wel effectief. Wacht misschien nog enkele maanden tot de zon volop schijnt, zet je buiten met een biertje en geniet van Jean Mikili.
Verdeeld door PIAS
