We hoeven er geen doekjes om te winden: rock ‘n’ roll is een mannenwereldje. Geen gebrek aan vrouwelijke artiesten, horen we je denken, maar veelal staat er een team gewiekste zakenlui achter. Denk maar aan meidengroepen uit de sixties als the Supremes of the Ronettes. Niet zo bij Janis Joplin. Het ultieme hippiemeisje was haar hele leven een outcast. Blootsvoets, flowers in her hair en een je m’en fou attitude waar heel wat hedendaagse muzikanten wel wat van kunnen leren. Een artieste wiens nalatenschap haar veel te korte leven makkelijk overstijgt. Janis Joplin zit immers in die lugubere Club of 27 (zie ook Hendrix, Cobain en Morrison) waar ze onlangs het gezelschap kreeg van nog zo’n sterke dame, Amy Winehouse.
Hoewel ze al een succesvolle carrière had opgebouwd, denk maar aan haar legendarische passage op Woodstock, werd Joplin pas na haar dood een echte household name. In de zomer van 1970 zat Janis Joplin in de studio met haar backing groep Full Tilt Boogie Band voor de opnames van een nieuw album. Door haar plotse dood in oktober van dat jaar werden deze nooit afgerond, maar postuum werd dat half afgewerkte album toch uitgebracht. ‘Pearl’ zou met hitsingles als ‘Me & Bobby McGee’, ‘Mercedes Benz’ en ‘Move Over’ haar meest succesvolle plaat worden.
In 2005 kwam er al eens een reissue van ‘Pearl’ op de markt met enkele bonustracks en een registratie van een optreden. Voor de echte fans is er nu ‘The Pearl Sessions’, een dubbelaar met naast het originele album nog de monoversies van de singles en een heleboel outtakes, demoversies en flarden studiopraat. Niet meteen voer voor Joplin-leken, maar dat doet niet terzake. Opener ‘Move Over’ is misschien wel de beste song die Janis Joplin ooit op plaat zette en dankzij een overdonderende uitvoering meteen het bewijs van hoe menens het haar was. Of wat te denken van die oerkreet waarmee ze het al even briljante ‘Cry Baby’ inzet? Soms zacht als een frêle meisje om even later uit te halen met een schreeuw die recht door je ziel gaat. Het overbekende ‘Mercedes Benz’ is eigenlijk niet veel meer dan enkele regeltjes poëzie, maar overtuigen doet het moeiteloos. Zeker wanneer je weet dat de albumversie de enige take is die Joplin ooit op tape zette.
Of nog zo’n reissue echt nodig was is maar de vraag. De outtakes en demoversies bieden weinig nieuws en Joplin-fanaten hadden deze ongetwijfeld al in hun bootlegcollectie zitten. Maar Janis Joplin is een artieste die het verdient af en toe nog eens in de spotlight te staan. Al is het maar om jonge, al dan niet vrouwelijke, aspirant muzikanten te inspireren. Want vrienden, Janis Joplin was écht, en echte muzikanten zijn er nooit genoeg.
Album verdeeld door Sony Music