Altijd een rare band geweest, Jane’s Addiction. Eentje zoals wij ze graag hebben dus. Tweede helft jaren ’80 waren ze zowat het hipste wat er te vinden was in Los Angeles. Met prettig gestoorde zanger Perry Farrell en gitaargod Dave Navarro had de groep dan ook nog eens twee rasechte wereldsterren in spé in haar rangen. Cue: drugs, losbandige feesten en supermodels. De geschiedenis leert ons dat zo’n lied niet lang duurt en begin jaren 90 split de band een eerste keer. Om wat later terug te keren met enkele personeelswissels en vervolgens terug uit elkaar te gaan. En zo kunnen we nog wel even verder gaan.
En dan ligt ie er nu ineens, een nieuwe plaat, ‘the Great Escape Artist’, hun vijfde nog maar sinds het lichtjes geweldige debuut uit 1988. Originele bassist Eric Avery is de grote afwezige. De vorige jaren was ie wel nog te vinden voor wat reünieshows her en der, nu lijkt die haat-liefde relatie definitief afgerond te zijn. Een vervanger werd gezocht en gevonden in Duff McKagan, ex Guns ’n Roses én notoir drank- en drugsorgel, maar ook die had er na een half jaartje genoeg van. In de studio werd dan maar beroep gedaan op Dave Sitek, jullie en ons beter bekend als gitarist/toetsenist van Tv On The Radio.
Opener ‘Underground’ is meteen Jane’s Addiction op zijn best. Donker, hard en dwars. Met een typisch geile opdonder van een riff van Navarro, en over de stem van Farrell zal je ons niet snel horen klagen. ‘I’m a hustler, hustler’ zingt die laatste en we kunnen haast niet anders dan hem geloven. Ook ‘End To The Lies’, in april al de wereld ingestuurd als gratis download, en afsluiter ‘Words Right Out Of My Mouth’ rocken als vanouds. Voor een band met zoveel personeelswissels en interne strubbelingen, klinkt Jane’s Addiction bij momenten bijzonder strak.
Vervelen doet de plaat daarom nooit écht, maar af en toe laten ze toch een steek vallen. Van een song als ‘Splash a Little Water on it’, een soort van atmosferische, godbetert het woord, ballad waarvan je na 40 seconden al genoeg hebt, krijgen wij het niet bepaald warm. Spijtig dat dit dan net het langste lied van het album is. In hetzelfde bedje ziek is ‘Twisted Tales’, pretentieus maar eigenlijk vooral braaf en zonder richting, spijtig. ‘Broken People’ bewijst dan weer dat Jane’s Addiction best wel overweg kan met een traag nummer en zorgt op het einde van de plaat nog voor een onverwacht hoogtepunt.
‘The Great Escape Artist’ is evenwichtige plaat geworden en misschien wel de meest toegankelijke uit het Jane’s Addiction arsenaal. En laat dat nu waarschijnlijk net hetgeen zijn dat de fans van het eerste uur een beetje zal afstoten. Goede comeback, al had er misschien net dat tikkeltje meer in gezeten.
Album verdeeld door EMI