Voor ze zangeres werd, was Jamilia Woods al naarstig bezig als activiste en poëet in thuisstad Chicago. Die twee passies combineerde ze in haar opleiding aan de universiteit van Rhode Island waar ze afstudeerde in Afrikaans-Amerikaanse studie en Theater & Performance. Het is dan ook geen toeval dat ze deze twee disciplines in haar muziek laat samenkomen en op haar tweede plaat een ode brengt aan zwarte geschiedenis in al zijn facetten.

Woods vertelt in interviews heel open en gepassioneerd over de vele mensen die haar hebben geïnspireerd en haar kennis hebben bijgebracht. Zo liet ze zich voor ‘FRIDA’ inspireren op de relatie van Frida Kahlo en Diego Rivera. De twee leefden in twee afzonderlijke huizen van elkaar met enkel een verbindende brug ertussen. Het stelt volgens haar geen scheiding voor, maar de gezonde balans die er volgens haar hoort te zijn in elke relatie.

Uit de lessen die ze geeft in haar organisatie Young Chicago Authors gebruikt ze tevens stukken poëzie en koppelt ze deze aan muziek. ‘Ego tripping’, een stuk geschreven door Nikki Giovanni paarde ze aan ‘i’ van Kendrick Lamar. Diens ‘To pimp a butterfly‘ conceptueel je best naast ‘Legacy! Legacy!’ zou kunnen leggen. ‘GIOVANNI’ zélf gaat voornamelijk over vrouwelijkheid en zelfliefde ingezwachteld in kleurrijke spacey synths en funky gitaarlijnen. Net zoals op ‘TPAB’ is racisme en slavernij een belangrijk onderwerp op de plaat. Zo haalde Woods inspiratie uit een gedicht van Sonia Sanchez vanop een Def Poetry Jam waar ze malend de woorden ‘It was bad!’ uitsprak om de impact van de gebeurtenissen rond slavernij aan te tonen aangezien de blanke westerse gemeenschap in de V.S. deze dingen meer dan vaak lijkt weg willen te borstelen als iets kleins dat ‘ooit’ gebeurd is.

‘BASQUIAT’ gaat zelfs nog een stap verder en zien we cynisme plaatsmaken voor woede die echter heel gecontroleerd overkomt bij Woods. Die rol is weggelegd voor Saba die een zeer sterke en vrij snedige verse neerpoot op bijzonder zonnige jazzy hiphopbeats. We zien Woods nooit briesen voor het onrecht ze dat zelf al heeft meegemaakt. Ze wil namelijk duidelijk maken dat emoties en uitdrukkingen die anderen haar willen provoceren nog steeds van haar zijn: “After, after all / These teeth are not employed / You can’t police my joy“.

Naast voor veel mensen misschien iets minder bekende artiesten, eert Woods ook artiesten die elk in hun eigen veld globaal gezien veel hebben betekent in de zwarte geschiedenis zoals bluesvader Muddy Waters, jazzpionier Sun Ra en funkheldin Betty Davis. Aan die laatste worden zelfs twee nummers gewijd. De opener deint vooral uit hoe vooruitstrevend, uniek en sensueel Davis was in de muziekwereld die werd gedomineerd door mannen en Woods daar een soort validatie in lijkt te vinden om anders te zijn. Daartegenover gebruikt het afsluitende nummer haar funk-invloed voornamelijk als spil om een hommage te geven aan de house scène van Chicago.

‘Legacy! Legacy!’ is een bloemlezing van een jonge vrouw die de mensenrechtenactiviste in zich laat botvieren. Dat resulteert in een album vol woede, introspectie en kneepjes cynische humor. Elk nummer heeft hierbij een eigen persoonlijkheid gekregen gehuld in de glamoureuze r&b-en neo soulhuisstijl van Woods.

Jamila Woods speelt op 4 november in de Ancienne Belgique, tickets en info zijn te vinden via de website van de zaal.