Jamie xx, één derde van The xx, is na grofweg tien jaar terug. In 2015 maakten we écht kennis met smans kunde op het schitterende ‘In colour’. Jammer genoeg zien we in vele reviews dat Jamie’s nieuwste, ‘In waves’ in de schaduw hiervan komt te staan. Met ‘In colour’ als maatstaf worden de nieuwe nummers afgewogen aan klassiekers als ‘Loud places’ of ‘Gosh’ en bij uitbreiding eigenlijk het hele eerste kind van de Brit. Begrijpelijk, aangezien Jamie xx er toen in slaagde om een mix van dance, club, UK garage, house en dergelijke op de meest perfecte wijze samen te voegen tot een warme, hedendaagse klassieker. Begrijpelijk ook, aangezien de albumhoes en albumtitel een duidelijk overeenkomst hebben.

Maar moet deze artiest bijna tien jaar na diens klassieker nog steeds hier door bepaald worden? We zijn blij met ‘In waves’ en proberen deze dan ook als volledig en zelfbepalend werk te behandelen. Geen vervolg op, maar een frisse start. Naar eigen zeggen zou deze James Smith lang onder de inruk geweest zijn van de periode rond de pieken van covid-19. De muziek lag stil. Nu we toch al enkele jaren uit de quarantaine zijn, werd het volgens hem tijd om opnieuw naar de voorgrond te treden met zijn bekende, maar hartelijk verwelkomde formule.

‘In waves’ is een unieke dansplaat. Meervoudigheid aan stijlen en invalshoeken maken het een album voor de fitness, bij het koken, het uitgaan alsook bij het nachtelijke overpeinzen. Hoewel Jamie het veilig speelt, is zijn sample-keuze subliem, nostalgisch en fijngevoelig. Weinigen kunnen deze genres mooi laten rijmen met rijk sentiment. Zelfs de grove uitgaanstoeter op opener ‘Wanna’ maakt je emotioneel. ‘Treat each other right’ is textbook Jamie. Een solide chipmunk funk-track die perfect de balans vindt tussen popradiomuziek en underground clubinvloeden. The xx mag dan al even in hibernatie zijn. Ze verschijnen toch nog even met zijn gedrieën op ‘Waited all night’. Een blij weerzien. Halverwege het nummer wordt er vanalles gecut en fijnzinnig geproducet.

‘Baddy on the floor’ zal dansvloeren vullen. Een nummer zonder conflict en met de vlotste voortgang en variatie. Gewoon dansen of goed doorluisteren naar elk detail. ‘Dafodil’ gooit de boel voor een eerste keer even stil. Het gaat er hier weer trager en sentimenteler aan toe. Met heel wat features is het toch een blijde verrassing om de strake stem van Panda Bear te horen halverwege de laatste minuut. Elke feature maakt het verhaal af en zorgt voor een zinvol puzzelstuk in dit geheel. De zomer mag dan bijna voorbij zijn. Op ‘In Waves’ wordt geclaimd dat het nog steeds zomer is met tweeluik ‘Still summer’ en ‘Life’. ‘Brat’-summer mag dan lichtjes voorbij zijn. Een klein vervolg is op komst. Op ‘Life’ voorziet Robyn een stevig optimisme.

‘The feeling I get from you’ lijkt een tweede break te zijn. Samples gaan in dialoog met elkaar. Jamie xx zijn selectiekunst is fameus. Hierna komt ‘Breather’, een straightforward nummer dat het tempo weer aanstuwt. ‘All you children’ speelt met kinderstemmetjes, maar lijkt toch naast het hoopvolle karakter dat het nummer heeft, eerder ongeïnspireerd. Een samenwerking met The Avalanches mocht meer opleveren dan een platgereden synthmelodie. Hoe dan ook de enige achilleshiel van ‘In waves’.

‘In waves’ sluit af met ‘Falling together’, een samenwerking met Ierse choreografe Oona Dohetry. Dohetry zet onze aandacht op een danser die omschreven wordt als een iemand die genoeg heeft aan zichzelf en de chaos omarmt: “Look again at that dancer/ What the fuck/ But that’s it/ That’s all there is”. Deze afsluiter vat de filosofie van Jamies nieuwste samen. Hij gaat op verkenning in de danswereld zonder plotse omwentelingen of de allergrootste ambitie de dingen te herdefinieren. Hij biedt ons een houvast waar we onszelf kunnen tegenkomen, maar hier dan ook mee dansen.