James is een van de grotere namen in de indierock op de Britse eilanden. Tijdens hun studententijd begonnen ze aan een turbulente carrière die in 1982 op gang geschoten werd in de befaamde Hacienda club, het toenmalige epicentrum van Madchester. Na een moeizame start, lees drugsproblemen, kwam de doorbraak van de Manuncians er in het begin van de jaren negentig dan ook aan onze zijde van het kanaal. Hun meest bekende exploot is zonder twijfel ‘Sit Down’, dat ook terug te vinden is op de allereerste ‘De Afrekening’-cd van Studio Brussel en op ‘2 Meter Sessies vol. 2’. De aandacht voor de band verdween hier langzaamaan en ze leken zo een typische one-hit wonder te worden. In hun thuisland bleven ze echter een gevestigde waarde en ze verkochten meer dan 25 miljoen albums wereldwijd.
Negen langspelers later verliet zanger Tim Booth in 2001 de groep waarop James zichzelf ophief. Na een hiaat van enkele jaren besloten de heren terug samen te komen. Wat begon als een reünietournee kreeg al snel een vervolg in de studio. Het herontdekte spelplezier deed de heren weer volop genieten van hun leven als indierockers en bracht ook nieuwe ideeën voor songs met zich mee. Dit alles maakt dat sinds een paar weken hun dertiende studioplaat in de rekken ligt.
Het album opent met het zeven minuten lange ‘Walk Like You’ waarin de viool van Saul Davies het nummer doet aanzwellen en verschillende richtingen uitstuurt. Tim Booth is goed bij de les en zorgt regelmatig voor die extra punch die James al meer dan twee decennia doet overleven. Dat levert een aantal interessante songs op zoals ‘Frozen Brittan’ of ‘All in my mind’. Single ‘Moving On’ steekt er wat ons betreft bovenuit. Dit is vintage James met een zanger die zich vocaal helemaal mag uitleven van een band die met volle teugen geniet van het muziek spelen. Wat verder zorgt de pompende baslijn van ‘Gone baby gone’ voor opnieuw een rake adrenalinestoot. Jammer genoeg vliegen de lads uit Manchester ook grandioos uit de bocht als ze het bekende traject verlaten. In ‘Curse Curse’ raken ze met een verlepte eurotrash synthesizer hopeloos verstrikt tussen een bende zatte Britten in Toremolinos. Je kan dan niet snel genoeg doorspoelen naar het volgende nummer.
Ondanks die uitschuiver is ‘La petite mort’ toch mooi vakwerk van een groep die zijn strepen zeker verdiend heeft doorheen de jaren. Hier en daar wordt een nieuw pad ingeslagen, maar dat is geen onverdeeld succes omdat daarvoor de productie net iets te gladjes is. Al bij al onthouden we vooral dat het sterkste werk te beluisteren valt wanneer ze James zijn zoals we James het best kennen. ‘See you next time’ eindigt de plaat en dat mag voor ons geen loze belofte zijn.
James komt voorlopig niet naar onze contreien.
Album verdeeld door V2
