Dat James Blake met een club-geïnspireerde ep kwam, verlichtte even de lockdown. Wie een beetje vertrouwd is met zijn ouder werk zoals de ‘CMYK’-ep of ‘Pan’, weet dat de Brit het talent heeft om genres als dubstep en UK garage naar zijn hand te zetten. De laatste jaren bleef die kant dan ook een beetje onderbelicht, terwijl hij meer lonkte naar Amerikaanse hiphop. Op ‘Before’ krijgen we echter geen gasten zoals Kendrick Lamar, Travis Scott of André 3000 op recentste album ‘Assume form’.

Opener ‘I keep calling’ legt de verwachtingen meteen hoog. De bezwerende zang waar Blake nog altijd over beschikt zuigt je meteen naar binnen, om vrij snel over te gaan in een overslaande 2-step-beat. Ook de bass wekt ontzag op. Het doet meteen terugdenken aan zijn liveoptredens, waar die low end frequencies letterlijk een ruimte kunnen vullen. “So far, so good” dacht ik dan, maar de overbodige rave-horns op het einde signaleren stront aan de knikker.

Helaas halen de andere drie nummers op deze ep niet hetzelfde niveau. De 4/4-beat en stereotiepe UK hardcore-refererende synthlijnen op ‘Before’ doen dan wel denken aan de dansvloer, maar de overdreven focus op de zang hengelt te hard naar medelijden met die o zo arme artiest in quarantaine. Het gevolg is een licht gevoel van ergernis, dat nog versterkt wordt door ‘Do you ever’, dat met quasi exact dezelfde euvels kampt.

Dat overheersende gevoel kan zelfs niet rechtgetrokken worden door de tweede helft van ‘Summer of now’. Die doet wat denken aan de hooggepitchte sounds van bijvoorbeeld ‘If the car moves beside you ahead’, hoewel ook dat nummer een stuk hoger in het oeuvre van James Blake staat dan wat deze ep te bieden heeft.

Wat me echter het meest tegen het hoofd stoot, is het hele “verhaal” rond de ep. In de bijhorende perstekst komt naar voor dat James Blake het clubben mist, maar wie doet dat momenteel niet? ‘Before’ voelt alsof de artiest wil zeggen dat ook hij mentaal lijdt onder de coronapandemie, maar het is in mijn ogen nogal pervers dat hij deze gedachten en emoties wil opwekken bij zijn luisteraars die niet in een grote villa zitten. Echte angst, onzekerheid en stress die gerelateerd zijn aan deze wereldwijde situatie, blijken zich in mijn luistergedrag te manifesteren in ambient of juist heel harde techno. Deze ep voelt meer aan als het equivalent van bananenbrood bakken ter onthaasting, terwijl de oogkleppen voor de echte drama’s in de maatschappij op blijven staan.