Noem dit geen sad boy music meer. Naast melancholie bevat James Blakes vierde album ‘Assume form’ kleur en dankbaarheid. Nadat Kendrick Lamar, Beyoncé, Frank Ocean en vele anderen zijn hulp inschakelden, omringt Blake zich opnieuw met mooie namen. De talenten van Travis Scott, Metro Boomin, Moses Sumney, Rosaliá en André 3000 doen Blakes status als meest uitdagende songwriter alle eer aan.

Het is opmerkelijk dat ondanks (of dankzij) deze features Blake zijn meest authentieke plaat aflevert. Dat we zijn gezicht duidelijk te zien krijgen op de cover is al een ware verrassing. “I thought that I could hide my face but I was wrong”, verontschuldigt hij zich in ‘Power on’. De dertigjarige crooner woont momenteel in LA met zijn vriendin, actrice Jameela Jamil. Hij bezingt zijn gelukkige relatie op ‘Can’t believe the way we flow’, dat flirt met melige doo-wop ballads, en in ‘I’ll come too’, waarin de strijkers en de luchtige sample van The Manhattans uit 1977 omhelst worden door poëtische lyrics. Horen we daar een sprankeltje geluk in zijn stem?

Blake deelt zijn oprechtheid met Travis Scott en zijn knoppentafel met Metro Boomin in ‘Mile high’, dat enkele uren voor de albumrelease op de wereld afgevuurd werd. De single is een dromerige oorwurm, hiphop-hymne en geslaagde wederdienst van Scott, want Blake verscheen vorig jaar op diens ‘ASTROWORLD’. De samenwerking waar waarschijnlijk de meeste fans op zaten te wachten is die met Moses Sumney in ‘Tell them’. Blake nam Sumney eerder al onder zijn hoede als voorprogramma en maakte een versie van zijn ‘Make out in my car’. Wie een teder slaapliedje verwachtte, is eraan voor de moeite: op het trap-ritme van Metro Boomin gaan Sumney, met zijn heerlijke falsetstem, en Blake spookachtig naar een climax toewerken. “Tell them what you’ve been daydreaming about”, zingt Blake. Het antwoord: dit album, uiteraard.

Een al even geslaagde combo is die met Rosaliá op ‘Barefoot in the park’. De Spaanse zangeres maakte enkele maanden geleden indruk met haar veelbesproken album ‘El mal querer’. Ook op Blake, zo blijkt, die de romantische track een lugubere vibe aanreikt. De vierde en laatste gast is Outkast-zanger André 3000 in ‘Where’s the catch?’, een uitgepuurd en ijzersterk nummer. Een kort motief op piano, een simpele beat en een triest baslijntje leiden Blakes vocals en later André 3000 in. Maar er schuilt nog veel meer in de song: spoken word, een scheurende gitaar, backing vocals van Blake, elektronisch knip-en-plakwerk en ga zo maar voort.

‘Don’t miss it’, een single uit mei 2018, toont Blakes eenvoudige maar doordachte productie-skills: vervormde pianoakkoorden bovenop een experiment met zangtimbres van Blake en een slowbeat. Waar het album feeëriek begon met ‘Assume form’ sluit ‘Lullaby for my insomniac’ onheilspellend af. Eerstgenoemde geldt als een manifest voor zowel de gelijknamige plaat als voor zijn muziek tout court, aldus Blake. ‘Lullaby for my insomniac’ eindigt in het oneindige: een pulserende synth en Blakes donkere harmonieën laten ons achter in een koele achterkamer van zijn creativiteit.

“Less is always more”, horen we Blake ergens zingen. Toch klinkt ‘Assume form’ veel gelaagder dan zijn drie voorgangers. De electro-ballad ‘Are you in love?’ ligt nog het dichtst bij zijn vorig repertoire door de nostalgische Prophet 08-synthesizer, maar ‘Assume form’ belooft meer en bevestigt de unieke positie die Blake momenteel inneemt in het muzieklandschap. Het verhaal over hoe een naam uit de dubstepscene een gevierde songwriter en geadoreerde producer werd, is nog niet aan zijn laatste hoofdstuk toe.