The White Stripes zijn voltooid verleden tijd, The Raconteurs staan al een poos op stal en op nieuw werk van The Dead Weather is het wachten tot 2015. Jack White zag dit jaar dus een gaatje om zijn tweede soloplaat te maken. Een writer’s block gooide bijna roet in het eten, maar een terugblik op oudere schrijfsels bracht redding.
‘Lazaretto’, zoals zijn nieuwste werk gedoopt werd, doet bij de geschiedenisliefhebbers mogelijk een belletje rinkelen. Als mensen besmet waren met de Zwarte Dood werden ze naar Poveglia, een onbewoond eiland nabij Venetië, gestuurd en in quarantaine gehouden. Meneer White is klaarblijkelijk een man die niet alleen in zijn composities graag terugkijkt naar het verleden. Zelden slaagde iemand erin om zoveel invloeden uit 60 jaar popmuziek te verwerken en tevens ontzettend relevant te klinken. Neem nu ‘Just One Drink’, een nummer dat met een groots instrumentarium de rammelcountry van ‘Hotel Yorba’ een nieuwe dimensie geeft en tegelijk The Rolling Stones nooit uit het oog verliest.
De gemoderniseerde versie van Blind Willie McTells ‘Three Women Blues’, waar The White Stripes voortdurend om de hoek loeren en een jam à la Led Zeppelin fungeert als uitzwaaier, is eveneens een schot in de roos. Folk en bluegrass wandelen dan weer hand in hand op ‘Temporary Ground’, vergezeld door de uiterst bekoorlijke samenzang van White en Lillie Mae Rische. Geen nood, want aan hoekige riffs is er evenzeer geen gebrek. Op ‘That Black Bat Licorice’, met verwijzing naar filosofische grootheden als Nietzsche en Freud, zijn het vooral snedige akkoorden van keyboard en viool die de energieke spoken word van Jack White bijstaan. In de stormachtige titelsong is het gloriemoment weggelegd voor de elektrische gitaar.
De tekstuele sérieux van ‘Would You Fight For My Love’ is een onorthodox gegeven op dit album. Het nummer resideert ergens in het spectrum van The Raconteurs tussen ‘Carolina Drama’ en ‘You Don’t Understand Me’. Zelfs met instrumental ‘High Ball Stepper’ weet de Amerikaan de spanningsboog strak te houden en na het theatrale ‘I Think I Found The Culprit’ bewijst Jack White met ‘Want And Able’ eens te meer dat hij een veelzijdige superster is.
‘Lazaretto’ klinkt als een reis doorheen verschillende muzikale tijdperken in een splinternieuwe luxewagen. En dat is een tocht die wij met graagte nog een aantal weken overdoen.
Jack White live zien kan binnenkort in Amsterdam (Heineken Music Hall, 01.07, info & tickets) en Brussel (Vorst Nationaal, 16.11, info & tickets).
