De vederlichte droompop van Jaakko Eino Kalevi heeft altijd al een aanstekelijke charme gekend. De wollige instrumentatie, de bijna gefluisterde vocals, het tegelijk laidback en speelse karakter, zijn lichtjes versufte maar ergens wel schattige aura… Allemaal draagt het bij tot de perfecte achtergrondmuziek bij zondagnamiddagen met platte rust, het liefst ergens ver weg van stad en lintbebouwing. Het was althans hetgeen de Fins eponieme plaat – ondertussen alweer drie jaar geleden – uitdroeg, dat op zijn beurt een meer aangekleed en quirky vervolg was op de zweverigheid van ‘Dreamzone’ en de dansbaarheid van ‘Yin yang theatre’.
‘Out of touch’ gaat meer dan ooit verder op het elan van de platte rust (de cover zegt eigenlijk alles). De sympathieke Fin verschiet dit keer echter iets te snel zijn kruit. De vooruitgeschoven singles zijn namelijk torenhoge uitschieters in een zee van middelmatigheid. De psychedelische waas van ‘Emotions in motion’ is even catchy en uitnodigend als vanouds. De pluizige synthpop van ‘This world’ en ‘People in the centre of the city’ flirten dankzij hun luchtigheid eveneens al te graag met de repeatknop.
Het is echter spijtig dat elders die graad van levendigheid nergens wordt gehaald, meer zelfs, bij momenten lijkt Kalevi zich met zijn gezapige instrumentatie weg te cijferen onder de dekens van zacht schuifelende vrouwenstemmen. De multi-instrumentalist wil op ‘Out of touch’ duidelijk inzetten op een dromerige, mellow vibe, maar hoe verder op de plaat, hoe meer “mellow” inwisselbaar wordt met “saai”. Als geheel klinkt het allemaal net iets té lijzig en té pastel om veertig minuten lang te kunnen boeien.
Wat ‘Out of touch’ mist, in tegenstelling tot zijn voorgangers, zijn op de eerste plaats de memorabele hooks die eerder een ‘Deeper shadows’, ‘Double talk’, ‘No end’ of ‘Hush down’ sierden. Hier gaan de songs iets te veel in elkaar over wat al snel leidt tot een ene-oor-in-andere-oor-uit-effect.
Naast ‘People in the centre of the city’ is er ook niets dat doet opveren. Nagenoeg alle nummers bevinden zich in eenzelfde duffe roes. De saxofoon die regelmatig de synthlagen doorbreekt zorgt hier en daar wel voor een welkome toevoeging (vooral in ‘Emotions in motion’) maar is vaak niet genoeg om het boeltje te redden. Soms is het gewoon ook allemaal net ietsje té melig, zo maken het cheesy synthriedeltje in ‘Outside’ en de waterige steeldrum in ‘Night chef’ het ongemakkelijk op een niet zo fijne manier.
Met ‘Out of touch’ hebben we wel weer enkele leuke singles op ons bord gekregen die tonen dat Jaakko het wel degelijk nog in zich heeft. Over de hele lijn schiet de plaat echter tekort om de aandacht vast te houden. Het mocht allemaal wat opwindender zijn, al was het maar op de schuchtere manier zoals hij het voorheen deed. Waar op zijn vorige plaat nog speelse en ironische knipogen werden uitgedeeld, worden hier beide ogen gesloten en sukkelt Kalevi in slaap, en wij erbij.
