Jermaine Cole, beter bekend als J. Cole is eindelijk terug op het voorplan. De headhuncho van Dreamville Records liet ons al een hele poos wachten op de opvolger van ‘KOD’, ondertussen al een goeie drie jaar oud. Niet ‘The fall off’ zoals beloofd was, maar ‘The off-season’ is het geworden. Hoge verwachtingen alom voor de rapper uit North Carolina, die bekend staat om zonder features toch platinum te halen met zijn releases.

Het is alleszins iets wat niet zal lukken met ‘The off-season’. Platinum zit er zeker en vast in, maar met 21 Savage, 6Lack, Lil Baby en labelgenoot Bas kunnen we moeilijk spreken van geen features. De gasten zorgen wel voor ietwat frisse wind in het geluid van J. Cole. We waren al zo gewend geraakt aan zijn formule waar de spotlight enkel op hem gericht staat, dat we bijna vergeten waren hoe zijn wisselwerking met anderen juist weer ging. Het antwoord: wonderwel. Zo wonderwel dat hij zelfs beter is met iemand naast hem dan wanneer hij alleen een track voor zijn rekening neemt. Een opvallende constatatie. De rode draad? Het plezier dat komt piepen door de kiertjes van de eeuwige serieux die zo kenmerkend is voor J. Cole.

Want hoewel hij volgens de ene classic na classic uitbracht, is hij volgens de andere toch te weinig entertainer en te veel schoolmeester. Naast de hit over zijn ontmaagding ‘Wet dreamz’ heeft hij vooral bitter serieuze nummers die zware, volwassen thema’s als misbruik van verdovende middelen, racisme en andere hete hangijzers tackelen. Dat is nu anders. J. Cole is ondertussen de 30 gepasseerd en dat doet hem duidelijk nadenken over waar hij heen wil en waar hij vandaan komt. Voor een rapper is en blijft het moeilijk om, eens ze onbezonnen jeugdigheid gepasseerd zijn, de goeie insteek te vinden om te blijven bekoren. Op the ‘The off-season’ gooit hij het over een andere boeg en rapt hij over zichzelf en hoe hij groeide, groeit en zal blijven groeien als rapper. Over zijn drive en zijn wil om tijdloze muziek te maken. In die zin moeten we ook de continu tweedeling zien die hij aanhaalt tussen zijn woonplaatsen. De ene waar zijn hart ligt, Fayetteville in North Carolina, de ander is New York. De rapper staat bijna letterlijk op het kruispunt van zijn leven en zijn carrière.

Opener ‘ 95 south’ duikt meteen in dat thema. Cole fileert de huidige rapgame en biedt wat perspectief rondom zijn eigen ontwikkeling. Dat trekt hij door naar ‘Amari’, waarin hij nog eens lekker hoogdravend over zichzelf komt vertellen. Truth be told, de rapper kan er nu eenmaal wat van. Helaas blijft hij iets te vaak vastzitten in de geijkte wegen. De lat ligt nu eenmaal hoog voor J. Cole. ‘My life’, waarin 21 Savage de show komt stelen, begeeft zich in hetzelfde straatje. Het is een leuke song, maar wederom over “started from the bottom now we’re here“. En wat er van hen zou geworden zijn mochten ze wat minder meeval gehad hebben. Hij richt zijn blik op andere rappers in ‘Applying pressure’, op een helaas een minder sterke manier dan dat hij het deed in ‘1985 (intro to the fall off)’ van het album ‘KOD’.

Het album telt wel nog enkele uitschieters. Lil Baby levert een fijne feature af op ‘Pride is the devil’, waarin beide heren de hoofdzonde onder de loep nemen. Ook de vooruitgestuurde single ‘interlude’ mag er best wezen. Onderweg gooit Cole nog wat bloemetjes naar NBA ster Damian Lillard op ‘Punching the clock’. ‘The climb back’, die fans al een goed jaar kenden, mag ook bij de betere. Maar over het algemeen blijft J. Cole misschien ietwat onder verwachtingen. Qua thematiek is het album voor zijn doen eerder beperkt. Hij laat het vooral om zichzelf draaien en hoe hij zich weet te ontwikkelen. “Een unieke inkijk in zijn ziel” zullen de diehards ongetwijfeld zeggen, maar wat ons betreft is het iets te oppervlakkig.

J. Cole bewijst op ‘The off-season’ dat hij nog altijd een van de allerbeste schrijvers in het genre. Maar waar hij ‘KOD’ ingewikkelde, maatschappelijk relevante thema’s tackelde, blijft hij hier nogal stil. Verwonderlijk, gezien de veranderingen in de samenleving de laatste jaren. Hoewel er dankzij de features een iets mindere serieuze sfeer over dit album hangt dan over zijn vorige, weet J. Cole ons niet overtuigen dat dit een fijn album was om te maken. Nu, een J. Cole album overstijgt altijd met gemak de middelmaat die iedere week verschijnt in het genre. Maar in zijn eigen back catalogue is dit niet het prijsbeest helaas. Desondanks, good to have you back, J. Cole. En nu ‘The fall off’ alsjeblief.