Dat olijke dembow-beats en dancehall zomer na zomer hoog onze hitlijsten prijken, is al even niet meer de verdienste van enkel Sean Paul en Daddy Yankee. Onder de vleugels van die laatste werkt J Balvin al jarenlang aan een formule die niet alleen een golf van nieuwelingen met zich meebracht, maar de charts ging domineren. Op ‘Colores’ lijkt de Colombiaan die hitformule jammer genoeg gevonden en uitgebuit te hebben.

Net zoals doorbraakalbum ‘Vibras’ werden voor de videoclips van ‘Colores’ kosten noch moeite gespaard om kleurrijke plaatjes en geanimeerde dieren of andere objecten die op de beats dansen tot leven te wekken. Het is bijna K-pop-achtig hoeveel moeite Balvin stopt in zijn clips – en dat loont. ‘Rojo’ wordt sterk in beeld gebracht terwijl ‘Amarillo’ aanvoelt als pure kitsch. Maar zo kennen we Balvin enigszins ondertussen al; zijn kleurrijke stijl is onmiskenbaar. Het is misschien daarom net zo jammer om te zien dat Balvin kiest voor een weinigzeggende Superflat-cover voor het album dan een creatie die uit hemzelf komt.

In tegenstelling tot Drake of Migos kun je er Balvin gelukkig niet van verwijten moeiteloos te cashen op het succes dat hij met ‘Vibras’ heeft verworven met een album dat gericht is puur op het binnen rijven van zoveel mogelijk streams op streamingplatformen. In tegendeel, met slechts tien nummers en een lengte van een klein halfuurtje laat het eerder zien hoeveel zelfvertrouwen Balvin heeft in zijn uitgedokterde formule en het potentieel élk nummer heeft om een hit te worden. Zo maakt ‘Blanco’ enkel gebruik van een catchy baslijn terwijl ‘Amarillo’ dan weer verdomd aanstekelijke blazers bevat en het potentieel van ‘Verte’ in het gruwelijk lekkere refrein ligt. Het zijn zonder veel moeite stuk voor stuk oorwurmen.

Veel meer dan de gekende reggaeton-stijlelementen haalt J Balvin helaas niet uit de kast, iets wat op ‘Vibras’ wel het geval was. Nieuwe ster en concullega Bad Bunny deed dat enkele weken geleden bijvoorbeeld wel op ‘YHLQMDLG’.  Bovendien komen nummers als ‘Azul’, ‘Rosa’ of ‘Gris’ dwat gecalculeerd en flets over, zowel qua beats als productie.

Op ‘Colores’ toont de Colombiaan enerzijds nogmaals de kunde om hitsingles en bangers aan de lopende band te kunnen maken. Anderzijds laten andere nummers een nogal bleke indruk achter. Balvin lijkt weinig risico’s te willen nemen met deze plaat en hoopt op automatische piloot de wereld te veroveren.