‘Island’ is het vijfde studio album van Owen Pallett en het tweede waarop protagonist Lewis de kop opsteekt. Lewis is de fictionele afspiegeling van Pallett die in de fictieve wereld Spectrum woont, een 14de-eeuws rijk waarin Lewis een gewelddadige boer is. Op het in 2010 verschenen ‘Heartland’ ging Lewis voor het eerst de conversatie en confrontatie aan met zijn goddelijke schepper ‘Owen’. Die fictieve facade verbergt echt een subtieler verhaal. Voor Pallett is Lewis namelijk ook een handig vehikel waardoor hij in gesprek met zichzelf kan gaan op zijn albums. Want desondanks het nogal absurde concept levert Pallett op ‘Island’ een verzameling ingetogen en doorvoelde songs af waarvan de lyrics je vaak uitgeveegd achterlaten.

Het album gaat sober van start met spaarzaam aangeslagen pianoakkoorden die doorheen een verder lege song galmen op opener ‘—> (i)’. Tegen de achtergrond van een lieflijk tokkelende akoestische gitaar geeft Pallett op ‘Transformer’ enkele vernietigende lyrics mee: “Your love was a warm wind and me an empty sail” en iets verder “When I wish I was never born/ my mother tells me I wasn’t born so much as excreted/ but this emptiness is a gift/ I’m free to write the future, an empty man undefeated.”. Als je dergelijke teksten in huis hebt maakt het niet uit dat ze over het fictieve leven van een ruimteboer gaan, hun reikwijdte is duidelijk veel breder dan dat.

De orkestrale pop waarin Pallett op ‘Island’ handelt komt voor het eerst naar boven op ‘Paragon of order’. Een nummer waarbij aanzwellende violen en een weifelende klarinet de minimalistische piano ondersteunen. In de lyrics komt Lewis aangespoeld op het eiland waarrond de plaat zich afspeelt om er zijn zeis te verruilen voor een sigaret en wat bier. In stilte bidt hij voor verbetering van zijn ellendige situatie: “And I face the ocean, pray for change/ freedom and loneliness, one and the same/ I will pray in secret, says the scripture/ and facing the ocean I silently whisper”.

Hoewel Pallett al sinds zijn derde viool speelt en zijn eerste stuk componeerde op zijn dertiende heeft hij wel degelijk ook invloed van andere artiesten ondergaan. In ‘Sound of the engines’ en ‘Polar vortex’ horen we bijvoorbeeld de echo van Sufjan Stevens, terwijl ‘Perseverance of the saints’ de sporen draagt van het solowerk van Brian Eno. Met Eno speelde Pallett overigens al samen op zijn in 2014 verschenen soloalbum ‘In conflict’.

‘A bloody morning’ wordt ingezet door blazers en strijkers waarna de jazzy roffelende drums al snel met het nummer gaan lopen. Pallett zingt over hoe een dronken Lewis van het eiland probeert te geraken, maar al snel schipbreuk lijdt. “I’ve mistaken self-indulgence for self-care but do not be scared/ surely some disaster will descend and equalize us/ a crisis will unify the godless and the fearless and the righteous”. Op ‘Fire-mare’ vraagt Lewis aan Owen om deze nachtmerrie te beëindigen terwijl de drums en violen als golven rond hem oprijzen en Pallett met zichzelf in koor zingt. “Owen are you there/ end this nightmare I’m in/ rush to my arms in the morning/ and meet me out on the same platform.”

Op het eerste gezicht gaat ‘Lewis gets fucked into space’ over niet meer dan dat: “With a ten-foot tele-vista and his hands upon my face/ fucked into space, fucked into space”. Wanneer je het echter in de context van de voorafgaande nummers zet heeft het meer weg van de laatste koortsdroom van een verdrinkende Lewis: “And I wonder who will sing of me when I am gone?/ as my body rises like a stone”. De muziek zelf geeft ook een heel beknellend gevoel met zijn ijle strijkers en ruisende drums, alsof Lewis boven zich de laatste lichtstralen ziet voor hij in de diepte verdwijnt. Het feit dat de instrumentale interlude ‘—> (iv)’ verdacht veel aanvoelt als een uitvaart bevestigt dat gevoel alleen maar. Het album eindigt met het stemmige ‘In darkness’ waarin sombere strijkers ons uitgeleide doen en Palletts stem als reddingsboei wordt uitgeworpen: “The lonely only need to look up into the light/ with lungs that breathe together soundlessly/ hold together fast, hold tight/ you don’t need, don’t need, don’t need to die to be forgiven”.

Met ‘Island’ bevestigt Pallett nogmaals zijn reputatie als een componist met een goed oor voor emotieve arrangementen. In tegenstelling tot de barokke pop van ‘In conflict’ geeft de muziek op dit album een sobere en terughoudende indruk, wat de impact van de lyrics alleen maar vergroot. Naast zijn talrijke bijdragen aan albums artiesten gaande van Frank Ocean tot Arcade Fire en The National toont Pallett zich op dit album een artiest die moeiteloos op eigen benen kan staan.