Aan het lange wachten is eindelijk een eind gekomen. In zo veel opzichten. Wie van rap en hiphop houdt, is bijna per definitie fan van TDE. Het label, dat ons pareltjes van SZA, Schoolboy Q, Jay Rock en natuurlijk Kendrick Lamar gaf, is uiterst spaarzaam met zijn releases. Reason was de laatste die een album uitbracht en daarvoor moeten we al terug naar oktober 2020. Voor Isaiah Rashad was het alweer geleden van ‘The sun’s tirade’ uit 2016. Honger is de beste saus zeggen ze.

Isaiah Rashad moet één van de meest onderschatte rappers zijn. Zijn output is zo schaars met voor ‘The house is burning’ slechts twee albums op zijn naam. Hij is echter een ongelooflijk talent. De man een stemgeluid om duimen en vingers bij af te likken en een flow die zijn gelijke amper kent. Het is een beetje vloeken in de kerk, maar op technisch vlak zou hij wel eens de beste rapper op het label zijn. Als schrijver is hij evenzeer een ware lust voor het oor. Nu hij eindelijk het alcoholmonster bedwongen heeft, is het tijd om dat nog eens te tonen.

Beginnen doet hij met het geluid van een cassette die ingestoken wordt aan het begin van ‘Darkseid’. Old school, da’s het minste dat er gezegd kan worden. Daarna krijgen we meteen classic Isaiah Rashad. De jazzy vibes, de eindeloze laidback cool die zijn muziek uitstraalt… Isaiah Rashad straalt gezelligheid uit. Dat klinkt vreemd om het van een rapper te zeggen die een album maakt dat vooral rond gebruik van verdovende middelen, trauma’s en eenzaamheid draait. Hij klinkt als een zalige zondagnamiddag met cocktails, tapas en vrienden. Dat lichtjes aangeschoten en mompelende toontje werkt na al die jaren nog altijd perfect.

‘From the garden’, het tweede nummer van de plaat, is al meteen iets anders. Lil Uzi Vert klinkt voor eens niet als een schreeuwerige kleuter die al de aandacht wil opeisen. Hij vormt de ideale toevoeging aan Rashad’s stijl. Het nummer is een voorzichtige poging tot een anthem (met die oorwurm van een refrein “came out busting“). Eveneens het vermelden waard: Kal Banx. De producer uit Dallas, die ook tweemaal zijn stem leent, duikt overal op in de credits van de plaat. Hij is essentieel geweest voor hoe het album uitgedraaid is. De crispy dan wel dromerige producties die je subtiel vastgrijpen, komen van zijn hand. Of het nu op ‘Hey mista’ of het pareltje ‘Rip young’ is, dan wel op ‘Wad u sed’, Banx zijn productie is feilloos. Iets wat gezegd kan worden over het gehele album en niet enkel over Banx.

De producers geven een zwaarmoedig album toch die lichte, zelfs bij momenten speelse toets. Geen sinecure voor wie zich wat in de teksten verdiept. Op ‘Rip young’ horen we hem “don’t die” prevelen. Op ‘Don’t shoot’ en ‘HB2U’ wentelt Rashad zich in een macabere sfeer die de dood met zich meebrengt. We krijgen om de haverklap een blik op de verscheidene zaken waar de man de afgelopen jaren mee heeft geworsteld. Armoede, drankmisbruik, een Xanax-verslaving en de eindeloze strijd met wat hij aanvoelt als de onontkomelijke dood, vullen een groot deel het album op. Isaiah Rashad is er echter nog, blijkbaar tegen zijn eigen verwachtingen in. Ondanks al de pijn en de eindeloze reeks aan tegenslagen, komt de zon te pas en te onpas door de donkere wolken heen.

De vier singles die vooraf werden uitgebracht, tonen des te meer zijn kracht en dat van zijn team. Alle singles zijn er boenk op en tonen daarnaast een andere kant van de rapper. Ze tonen vooral aan dat er goed over nagedacht is. Waar ‘The house is burning’ een sterk, coherent album is, selecteren Rashad en TDE perfect de tracks die ook naast het album werken. Hoe goed ‘Rip young’ of ‘Chad’ ook zijn, we zien ze niet werken als losstaande nummers. Er is zelfs nog meer potentieel te vinden op het album. Rashad schuurt doorheen het album wel vaker dicht tegen de r&b aan. Wat hij doet met labelmaatje SZA en 6lack op ‘Score’ hadden we voorafgaand niet durven te voorspellen. Zoals bij alles wat hij probeert op dit album lijkt ook dit hem vrij goed af te gaan.

We hadden het bijna niet meer durven dromen, maar Isaiah Rashad komt voor de tweede keer sterk terug. Waar ‘The sun’s tirade’ opende met een boodschap van Dave Free van TDE die vroeg waar zijn album bleef, is dat een sentiment dat hier nu weer terug komt. Ogenschijnlijk heeft Rashad het moeilijk met de roem die komt met een knaller van een album. Na ‘Cilvia demo’ bleek het zo en na ‘The sun’s tirade’ werd het enkel erger. Met ‘The house is burning’ levert hij opnieuw een album van wereldklasse af. En dus nu maar hopen dat hij niet opnieuw van het padje af gaat.