Het is altijd een soort van vergiftigd geschenk om te debuteren met een briljante plaat. Dat was toch hetgeen Interpol deed toen ze twaalf jaar geleden ‘Turn on the bright lights’ aan de wereld schonken. Het kwartet werd op slag wereldberoemd en meteen beladen met torenhoge verwachtingen voor de toekomst. Met ‘Antics’ slaagden de New Yorkers er opnieuw in om een fantastische langspeler af te leveren, maar daarna volgden twee albums die niet het niveau haalden van het eerste paar. ‘Our love to admire’ was gewoon goed en ‘Interpol’ bleek zelfs een lichte ontgoocheling. Deze laatste klonk iets te geforceerd en onhandig in het overdreven willen scheppen van sfeer.
Typerend voor de wat moeilijkere periode leek het vertrek van bassist Carlos Dengler, die zich wou focussen op het maken van film- en televisiesoundtracks. Ook de overgebleven leden legden zich toe op andere zaken. Zanger Paul Banks ging schilderen en schreef een tweede solowerk, gitarist Daniel Kessler gooide het over een heel andere boeg met het openen van een sushirestaurant en drummer Sam Fogarino vormde een nieuwe groep EmptyMansions.
Dit werd tegelijkertijd ook het ideale alibi om komaf te maken met grote verwachtingen en in alle rust aan een nieuw studioalbum te werken. ‘El pintor’ is het geworden, ‘De schilder’ in het Spaans en tevens een anagram van de bandnaam. De vijfde van de New Yorkers is er een zoals we die het liefst hebben, vintage Interpol. We vinden opnieuw die donkere sfeer, het solide gitaarspel en de vertrouwde bariton van Banks terug en dat alles is naar gewoonte overgoten met een flinke laag mist.
De prima opener en tevens eerste single ‘All the rage back home’, waarin Kessler jolig heen en weer zwiept tussen de frets, zet meteen de toon. Het is ook meteen duidelijk dat het trio hun liefde voor tremelo picking nog niet is verloren. Hoewel het ondertussen al haast stereotiep is bij Interpol, blijft het toch ontzettend effectief. Het catchy ‘My desire’ weet vervolgens het niveau moeiteloos vast te houden. Na twee nummers is meteen duidelijk dat ‘El pintor’ ook live weer smullen wordt. ‘Same town, new story’ begint volgens het gekende procedé maar bloeit prachtig open tot een dromerig en reflecterend lied.
‘Breaker 1’ klinkt scherp en dreigend terwijl ‘Ancient ways’ met z’n bonzende drumpartij en krachtig gitaarspel nu al een publiekslieveling is. Bij de twee laatste wapenfeiten schakelen de drie weer een versnelling lager. Paul Banks verkent in het prachtige ‘Tidal wave’ de hoogste regionen van zijn stembereik en ‘Twice as hard’ is een klassieke maar opnieuw erg mooie afsluiter.
Eerlijk, we hadden dit niveau niet meer meteen verwacht. In zo’n geval is het erg fijn dat je door de band zelf op je plaats wordt gezet door een dijk van een plaat af te leveren. Het trio zette de trein weer op de rails en wij hopen dat hun tocht nog lang mag duren. Twijfel vooral niet om ze op 24 januari in Vorst te gaan bezichtigen.
Interpol speelt op 23 januari in de Heineken Music Hall (info & tickets) en op 24 januari in Vorst Nationaal (info & tickets).
Album verdeeld door PIAS
