Haar debuutplaat ‘I love my mom’ uit 2018 bleef vrijwel onder velen hun radar. Gelukkig niet onder die van Conor Oberst, die haar in de nasleep een platencontract aanbood. De lo-fi jangle pop die haar debuut voornamelijk kenmerkte, wordt op haar tweede plaat breed opengetrokken in any shape you want. Toch blijft om één of andere reden, in al die genres waar ze doorheen fietst, de hart en ziel van De Souza centraal staan. Een kunst die moeilijk is, en weinigen gegeven is.

Ondanks dat er drie jaar verschil is tussen beide platen, voel je enigszins dat dit een soort tweede luik is op haar debuut. “I felt like a lot of the songs that had been sitting around for a while deserved their time to be heard before, so I could better move on from that era of my life.“, verklaarde ze in een interview. Zo lijkt ze in ’17’ mits gepitchte vocals te reflecteren op een relatie die ze had als tiener. Ze is gegroeid sinds die periode in haar leven; “This is the way I’m going to bend“, herhaalt ze zelfzeker in het refrein. De vervormde vocals zet je in eerste instantie op het verkeerde been, aangezien we die elders op het album nergens meer gaan terugvinden. Toch brengt de gemoedelijke instrumentatie ons in de juiste sfeer om de rest van de plaat aan te vatten.

De Souza tackelt nadien namelijk zonder verpinken wel meerdere zware thema’s die telkens geschilderd worden in hun eigen klankenpallet. Een destructieve relatie komt op z’n einde in ‘Kill me’, terwijl ze haar demonen lijkt te bevechten in ‘Die/cry’. Er schuilt een bepaalde kwetsbaarheid en warmte in haar obsessieve denken waarin ze verwikkeld lijkt geraakt. In het daaropvolgende ‘Pretty pictures’ lijkt ze enigszins het uiteindelijk allemaal een plaats te kunnen hebben gegeven. De gemoedelijke gitaarlijnen en synths scheppen dat beeld evenwel mee. De Souza lijkt in enkele flarden, tussen alle zwartgalligheid, te beseffen dat er uiteindelijk wel licht aan het einde van de tunnel is.

Dat licht bereikt ontegensprekelijk z’n catharsis in ‘Real pain’. Opmerkelijk bij het nummer zijn de niet te onderscheiden schreeuwerige stemmen in het midden van het nummer. De Souza vergaarde stukjes audio waarin haar fans het uitschreeuwen. “I wanted to hear all of them. A lot of them came with paragraphs written about where the recording was coming from..“, verklaart ze. Kan er soms iets méér deugend en louterend zijn dan de longen uit je lijf schreeuwen? Te wenen tot de tranen niet meer kunnen meevolgen? Hoewel het misschien bevreemdend is, klinken ze anderzijds geruststellend. Je bent niet de enige die lijdt. ‘Bad dream’ is diens evenknie. De bombastische distorted gitaarrifs doen je op een indrukwekkende manier een gevoel van machteloosheid voelen.

Tussen de fuzzy, bijna grunge-gitaarlijnen door, lijkt ze op het einde van de plaat op ‘Way out’ bijna om bevestiging te smeken. Alsof de weg die ze met de luisteraar heeft afgelegd nu eindelijk mag stoppen, en er bij het volgende hoofdstuk een beetje meer maneschijn mag wezen. We kunnen haar geen ongelijk geven, nadat ze een dik halfuur haar hele zijn heeft uitgestort. “Please send help to me“, schreeuwt ze angstvallig uit in het vernietigende ‘Bad dream’. We zouden niet liever willen.

Naast ’17’ lijkt ‘Hold u’ evenwel een beetje de vreemde eend in de bijt. Toch past het nummer perfect in het verhaal dat ze probeert te vertellen doorheen het album. De Souza is niet langer alleen met haar inner demons, maar omringd door anderen. “And I will hold you, I will hold you, ooh-ooh, ooh-ooh“, klonk nog nooit zo bevredigend om te horen. Zeker in de context van de ronduit prachtige videoclip, lijkt ze compleet vrij te zijn geworden van haar zorgen. Je krijgt als luisteraar mee het gevoel dat De Souza eindelijk een warm nest heeft gevonden waar ze in kan terug vallen.

Op ‘Any shape you take’ toont De Souza je de donkere, bitterzoete en prachtige kanten van langzaamaan volwassen worden. De singer-songwriter is steeds bijzonder open geweest over haar mentaal welzijn in interviews en schuwt dat in haar muziek evenmin. De soms moeilijk verteerbare teksten kunnen mensen die al dan niet vergelijkbare dingen meemaken een plaats geven om deze te helpen verwerken. Al is De Souza’s tweede uiteindelijk zoveel meer dan dat. Het is een doodeerlijke reflectie van een jonge twintiger die, ondanks alles, het leven met volle teugen lijkt te nemen zoals het is.