Na het geprezen ‘As days get dark’ uit 2021, schuifelt de immer smeuïge Schotse tongval van Aidan Moffat zich opnieuw een weg richting ons gemoed. Opvolger ‘I’m totally fine with it 👍 don’t give a fuck anymore 👍’ boksten ze op twee jaar tijd in elkaar. Samen met hun oudgediende producer, Paul Savage, bewijzen Moffat en Malcom Middleton dat Arab Strap nog steeds garant staat voor nihilisme en grimmigheid met een snuif humor.

Moffat en Middleton borduren grotendeels verder op het elan van ‘As days as dark’. Al doen ze er goed aan om hun geluid nieuwe horizonten te laten verkennen. Zo schreeuwt binnenkomer ‘Allatonceness’ ons toe vanaf de overkant van de straat bij wijze van begroeting. Er is geen tijd te verspillen aan geforceerde beleefdheid. De riffs zijn zwaarder dan ooit en het klinkt nogal schrikwekkend: “They’ve got your attention”.

In gewoonlijke Moffat stijl wordt de somberheid met humor doorsneden, zo ook met de aanvulling “the fat and the furious”. ‘Allatonceness’ brengt de zorgelijke boodschap van zo vast te hangen aan ’t internet’ dat je ondanks de wens niet van de natuur gaat genieten, maar verder blijft scrollen. Moffat kan dan wel preken, zelf is hij niet heiliger: “They’ve got my attention … and I think I love it” eindigt hij zelfbewust.

‘I’m totally fine with it 👍 don’t give a fuck anymore 👍’ begon met het idee om een aantal singles te maken en groeide uiteindelijk uit tot een volwaardig album. Die insteek blijkt een meevaller, en levert ook nieuws op. Zo is ‘Bliss’ niet helemaal volgens de gewoonte van Arab Strap. Met zijn pulserende synths neigt dit zowaar naar hun meest dansbare nummer tot nu toe. Dat is als je niet al te goed luistert naar Moffat, die het heeft over de online haat die vrouwen te verduren (kunnen) krijgen.

Tussenin al die typerende eerlijkheid vallen er niet enkel ongemakkelijke waarheden te verduren. Ook de mooiere kant van relativeringszin komt naar voren. Zo klinkt “But we’re never going back to the stars, I know; we corrode, we implode, but we can’t let go” op het aandoenlijke ‘Hide your fires’ meer troostend dan deprimerend. Er is toch geen weg terug, dus waarom achter de schouders blijven kijken? Het zou het duo tekort doen om ze te reduceren tot enkel maar dompers op vreugde. Daarvoor ligt er te veel moois op te rapen doorheen het album. Zoals het zachte boompje dat Moffat opzet voor tweedehandskledij. Wanneer hij alle ondertussen gedoneerde kleren uit zijn vergane verleden opsomt, verklaar hij: “so somebody somewhere is wearing our past”. Het klinkt zoveel positiever dan misschien bedoeld was als je het vervolg “dressed in a history soon to be cast” even vergeet. En dat doen we graag.

‘I’m totally fine with it 👍 don’t give a fuck anymore’ toont ook een Arab Strap dat het over liefde kan hebben. Van die liefdesnummers blijft het onverwachts beklijvende ‘You’re not there’ het meeste bij. Het wordt nogal hartverscheurend door de wijze waarop alle manieren waarop die andere persoon er niet meer is, verteld geraken: als fait divers. De ietwat droge vertellingen van Moffat dragen meer emotie uit dan een dramatische kopstem tijdens één of andere ballade zou voortbrengen. Slim gespeeld van de twee. Zl tonen ze nog eens waarom hun sterktes net dat zijn.

‘As days get dark’ waardig opvolgen bleek gelukkig geen al te enorme opgave. Arab Strap blijft vooral Arab Strap en blijft charmeren. Dit komt ondanks, of net dankzij, alle lelijkheid en kleine kantjes die ze zo onomwonden hun aandacht geven. Het is op een manier ook een kunstvorm: zelfs de zomer mistroostig te laten klinken, op het negatieve ‘Summer season’ (“Sun is shining, I don’t care”). En hoewel op datzelfde nummer Moffat “And I don’t think I’ve changed, I just can’t find the will” bromt, is Arab Strap wel degelijk een stukje anders ondertussen. Nog een stukje interessanter.