De rol van Groot-Brittannië in de elektronische muziekwereld kan niet genoeg benadrukt worden. Echter, in een land waar quasi alle muziekjournalisten en -publicaties in de hoofdstad gevestigd zijn, wordt soms niet evenveel aandacht besteed aan wat er aan het gebeuren is in steden als Bristol en Manchester. Zeker in die havenstad breekt er meer en meer muziek uit de underground. Een grote katalysator van de scene ginds, is The White Hotel. In tegenstelling tot zijn glamoureuze naam, is de club naar verluidt niet alleen op fysiek vlak, maar ook qua line-ups een labyrint voor doorzetters. Het is in die context dat Iceboy Violet opereert.
In The White Hotel kreeg Iceboy Violet de kans om hun geluid, dat schippert tussen donkere elektronica en avant-garde hiphop, in de luwte te ontwikkelen. Het heeft ervoor gezorgd dat ‘The vanity project’ een hypergefocuste verzameling van onvoorspelbare, maar toch binnen eenzelfde klankenpalet opererend, geluiden is geworden.
Hoe dat dan exact klinkt, wordt vanaf de allereerste seconde duidelijk. ‘Urban ambience’ start met eski-grimesamples, maar Iceboy Violet schakelt daarna even plots over op beklemmende zenuwachtigheid. De haperende kick zorgt voor een gejaagdheid, de gefragmenteerde bars zorgen dan weer voor houvast. Na die duisternis, duikt er licht op. Het contrast dat ‘Are u connected’ brengt, met korte weightless synths, is uitermate welgekomen. Het is echter meteen het eerste en enige rustpunt voor de mixtape helemaal ontploft.
‘Antiskeptic’ heeft nog wat Zuid-Amerikaanse invloeden, maar de razendsnelle raps worden brutaal overrompeld door een opeengepakte muur van noise-bass. Wanneer kreten als “under electric clouds” daar dan toch weten door te breken, tillen zowel het instrumentale als vocale elkaar naar een nog hogere intensiteit. ‘Deathdrive’ gaat daar nog over. Hier wordt zelfs niet meer gehint naar andere genres. De enige optie is om je volledig over te geven aan de raps, die hier met een niet te stoppen wanhoop over de hoge tonen en razend ruisende noise geschreeuwd worden.
Toch zijn ook meer behapbare songs terug te vinden op ‘The vanity project’. Iceboy Violet nodigt op ‘Lilith’ stadsgenoten Blackchaine en Daemon uit. Het is vooral de aan Frank Ocean denkende interlude in het nummer die opvalt, zeker ten opzichte van de instrumental. Kletsende kicks en dense elektronica worden echter ondersteund door volle, maar niet overheersende bassen.
Lead single ‘Vanity’ komt nog het dichtst bij een “traditioneel” nummer. De repetitieve “Vanity vanity vanity vanity” werkt perfect als een uitermate opzwepend refrein, zeker na een spanningsopbouwende intro die gecontrasteerd wordt door de weightless grime en licht-dromerige geluidseffecten. Toch schaalt de intensiteit ook hier niet naar beneden. De snerpende snares zorgen zelfs in het meest toegankelijke nummer voor de gejaagde toets die de rode draad van het album vormt.
Over de span van nauwelijks 20 minuten weet Iceboy Violet dus een extreem opeengepakt project te presenteren, waar bij iedere luisterbeurt nieuwe zaken opvallen. De ene keer loont het om te focussen op de raps, tijdens andere sessies is het dan weer heerlijk vertoeven in een sonisch universum waar stress, angst, urgentie, maar ook zelfvertrouwen en hoop doorschemeren.
Die laatste emotie komt dan misschien niet het sterkst naar voor in de muziek, maar wel in de credits. Waar ‘The Vanity project’ een duidelijk geluid heeft, zijn de nummers geproduceerd door een who’s who van niet alleen de lokale scene, maar ook de globale underground. Zo tekenen Slikback en Nick León (die eerder samenwerkte met onder andere Gaika en Denzel Curry) present op ‘Antiskeptic’. De brug naar Bristol wordt dan weer gelegd op ‘Lilith’, dat onstond samen met Mun Sing (Giant Swan, SVBKVLT). Het is maar een korte greep in de rijke credits, maar het zorgt ervoor dat ‘The vanity project’ een positieve onderstroom meekrijgt. Want hoewel er grote namen in de specifieke niche present tekenen (zoals aya onder haar LOFT-alias), worden die niet meteen vermeld. Het effect daarvan leidt ertoe dat utopische visies van community op deze mixtape concreet gemaakt worden. Tegelijk blijven alle brute geluiden die ‘The vanity project’ overheersen duidelijk maken dat die optimistische toekomst nog heel wat voeten in de aarde zal hebben.
