Vikings die met postpunk aan de slag gaan kan theoretisch gezien niks anders dan spektakel opleveren. Het is dan ook jammer om te ontdekken dat Iceage daar op hun nieuwe album ‘Plowing into the field of love’ niet helemaal in slaagt.
Met hun derde hebben de Denen het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt. “How many more days of disorder; of drunkenly raving around”: zanger Elias Bender Rønnenfelt spuwt het hele album lang zijn gal en lijkt dat op ‘How many’ ook zelf beu te raken. Soms benadert hij het snijdende en tegelijk nonchalant observerende van Nick Cave (‘Forever’). Helaas klinkt hij al te vaak gewoon als een kwade dronken Deen; spijtig genoeg valt de helft van de plaat ten prooi aan doelloos beuken tegen windmolens. Gelukkig houdt de uitstekende eerste single ‘The Lord’s favorite’ de eerste helft van het album recht, waardoor we toch de moeite doen om verder te luisteren. Oh ja, we moeten een review schrijven, dat helpt ook.
‘Plowing into the field of love’ stelt zich op geen enkele manier tevreden met een plekje als achtergrondmuziek. De dreunende, constante dreiging dwingt zich een weg naar de luisteraar. Alleen missen wij wel de energie die op voorganger ‘You’re nothing’ zo aanwezig was. Het venijn zit ‘m dan ook in de staart van het album: de laatste nummers grijpen naar de keel en maken dat het gehijg in ‘Cimmerian shade’ daadwerkelijk voor een ongemakkelijk gevoel zorgt. ‘Against the moon’ is een heerlijk zwartgallige liefdesballad – blazers en piano incluis – waaruit de tekstflard “Whatever I do, I don’t repend.I’ll keep pissing against the moon” mooi de lading dekt.’Simony’, op elke manier het beste nummer van het album, doet ons opnieuw fan worden van de groep, waarna het titelnummer ons weer naar de replayknop leidt. Cycli en ijstijden gaan werkelijk goed samen.
Iceage speelt op 21 november op Le Guess Who? (Utrecht, info & tickets), op 29 november in de AB (Brussel, info & tickets) en op 30 november in Het Bos (Antwerpen, info & tickets).
Album verdeeld door Beggars
