De lat hoog leggen leidt al eens tot een limbo. Jonna Lee, de Zweedse frontvrouw van iamamiwhoami, spreekt liever van een multimedia-project dan van een band wanneer ze het heeft over haar samenwerking met Claes Björklund. Sinds 2009 postten ze op hun eigen YouTube-kanaal verscheidene video’s, en nu hebben ze ook een eerste album uit, ‘Kin’. Uiteraard horen bij alle nummers clips, en die zijn behoorlijk spectaculair. En toch richten we ons liever op de muziek, om de vraag te beantwoorden of die de hoge, zelf in het leven geroepen verwachtingen kan inlossen.
Is het door de Zweedse verwantschap dat we vaak aan The Knife moeten denken? Iamamiwhoami grossiert in een mengeling van electronica, synthpop, dreampop, ambient en subtiele toetsen triphop. Dat is een opmerkelijke keuze voor een singer-songwriter, zoals Jonna Lee zichzelf toch ook noemt. Haar ijle stem benadert bij momenten de IJslandse Björk. Laat tien mensen naar de nummers luisteren met de vraag waar dit vandaan komt, en de kans is groot dat minstens negen onder hen Scandinavië raden. Tot ‘In Due Order’ (het vijfde lied op de plaat) horen we verdienstelijke singles die echter onderling wat inwisselbaar zijn, en dan wordt er gelukkig een portie synthwave geïnjecteerd die ons dertig jaar terug de tijd in slingert. Hier steekt een geweldig lied de kop op om boven het hoge gras uit te rijzen.
De jaren ’80-toets blijft ook in ‘Idle Talk’ aangehouden, zij het daar wat minder succesvol. Met ‘Rascal’ wordt een ander vaatje opengetrokken, waarin ambient en triphop een prominentere rol opeisen. De song weet ons niet helemaal te overtuigen, al horen we wel potentieel en vermoeden we dat sommige luisteraars hier net wél hun gading zullen vinden. ‘Kill’ leunt wat dichter aan bij electro, en het is een nieuwe wending in de plaat die het geheel boeiend houdt. Afgesloten wordt er met ‘Goods’, dat naast het betere werk van Pet Shop Boys, Erasure of La Roux mag pronken.
Negen verdienstelijke tot goeie singles vormen samen niet noodzakelijk een groots album. Het is dus goed dat iamamiwhoami genoeg variatie weet aan te brengen, want daar school na 4 nummers die in elkaars verlengde lagen toch een groot gevaar. En zo mogen we besluiten dat we vele genres hoorden, maar dat de limbo er niet bij zit. De hoge lat wordt (net) overschreden…
Album verdeeld door V2