Het gebeurt niet vaak, maar soms weet je helemaal niet hoe je aan een recensie moet beginnen. In dit geval zeggen we eigenlijk beter: herbeginnen. Ons besluit over ‘bounty’ van iamamiwhoami stond namelijk helemaal vast. Ondergetekende zijn laatste stap is altijd wat research doen naar de artiest zelf. Bleek nu dat alle nummers op deze plaat drie jaar geleden al uitkwamen als videoclips. “Wel, we kunnen moeilijk een definitief oordeel vellen zonder de songs in hun originele context te beluisteren”, dachten we. Een uur later zijn we opnieuw klaar om het album te reviewen, dit keer met een nieuwe mening.
We hadden het eigenlijk wel kunnen weten, dat er meer achter zat. Het was allemaal nogal arty, in die mate zelfs dat we het er moeilijk mee kregen. De songtitels alleen al: ze spellen respectievelijk de albumtitel. Er is zelfs een ‘u-1’ en ‘u-2’. Deze nummers samen met de video’s horen, maakt het echter anders. Duidelijker is het juiste woord niet, maar toch denken we de muziek beter te begrijpen. Al zijn de clips ook niet bepaald voorgekauwd. Zo zien we Lee onder andere volledig geplastificeerd, als naakte bos- en waternimf, verkleed als een salade of een trol die melk produceert. Jawel.
‘b’ is duidelijk de intro van ‘bounty’ en bereidt ons enigszins voor op wat komen gaat. Het is traag en mysterieus en de vocals zijn zwaar vervormd. ‘u-1’ doet daar een fameuze schep bovenop. Lee klinkt als Kate Bush die zich in The Black Lodge uit Twin Peaks bevindt: ze zingt zowel normaal als achteruit op hetzelfde moment. Heel bizar allemaal. ‘u-2’ is in stijl een tegenpool door zowat het hardste nummer op dit tweede album van de Zweedse te zijn.
‘t’ is dan weer niet goed genoeg om ons te blijven boeien, daarvoor komt het allemaal wat te traag op gang. In ‘y’ wordt geëxperimenteerd met dream pop, al is het zelfs voor dat genre allemaal wat te arty. Een stuk commerciëler wordt het met de twee afsluiters ‘; john’ en ‘clump’. Ze doen ons beide wat denken aan wat Goldfrapp in haar beginperiode bracht en we vinden het dan ook de beste nummers op het album.
Die mening is echter veranderd na het zien van de video’s. Want terwijl onze aandacht bij het beluisteren van de muziek in alle songs behalve de afsluiters gemakkelijk afdwaalde, gebeurt het omgekeerde bij de clips. Het zijn veruit de saaiste en meest ongeïnspireerde films uit het geheel. De andere muziek waarderen we nu dan ook op een heel andere schaal.
Uiteindelijk moet er toch altijd een score gegeven worden. Dat ging een drie op vijf worden met als verdict “goed geprobeerd, but keep it simple”. Het zou heel onterecht zijn bij dit standpunt te blijven en dus zouden we dit met plezier een cd’tje naar boven trekken. Maar omdat we hier bij Indiestyle albums recenseren, moet het auditieve toch het belangrijkste blijven. Laten we daarvoor voor de gulden middenweg kiezen en iamamiwhoami belonen met een verdiende drie en een halve cd. De muziek is naar ons gevoel te moeilijk om te ondergaan zoals dit soort elektronische muziek zou moet ondergaan worden, hoewel het volledig tot z’n recht komt wanneer we er een extra zintuig bij betrekken. Maar beslis vooral zelf: het album beluisteren en bekijken kun je op het YouTube-kanaal van iamamiwhoami.
iamamiwhoami is momenteel niet live in onze streek te bewonderen. En we durven er geld op leggen dat ze live ongetwijfeld de moeite is.
Verdeeld door V2