Na het success van monsterhit ‘Heat waves’ uit de suikerpopplaat ‘Dreamland‘ uit 2020 bezorgt Glass Animals met ‘I love you so f***ing much’ alweer hun vierde elpee. In het album navigeert de Britse band door het concept van liefde in een post-pandemisch landschap en een bestaanscrisis. In de tien nummers zoekt Glass Animals een emotionele connectie, al voelen we die zelf niet echt.

‘Show pony’ klinkt nochtans veelbelovend en schept goede verwachtingen. Het openingsnummer dient in principe als een samenvatting van het album: de plaat verkent namelijk verschillende soorten liefde. Leadzanger Dave Bayley beschouwt het nummer als de eerste ervaringen met ‘liefde’ die hij ervaarde als kind. Verder is ‘Show pony’ zeker een van de sterkere nummers. De futuristische, koude klanken van de synths geven het nummer een nostalgisch, toch buitenaards gevoel. Met de songteksten en de ietwat relaxte instrumentals popel je naar de rest van het album.

Nog zo’n uitschieter op is ‘Creatures in heaven’. Het is een kwetsbaar nummer van liedjesschrijver Bayley met gevoelens van verlangen, schuldgevoel en spijt na het einde van een relatie. Zo zingt hoe hij achtervolgd wordt door kleine maar betekenisvolle herinneringen: “It tears through my head, does it haunt you too? / Diamonds in the dark in your old bedroom / You held me like my mother made me just for you / You held me so close that I broke in two”. De verzen worden weerspiegeld door zachte instrumentale stukken, die luider worden in de refreinen.

‘White roses’ doet dan weer denken aan ‘Heat waves’. Niet verrassend: wanneer je aandachtig luistert, hoor je dezelfde toonhoogte en een gelijkaardig ritme. ‘White roses’ lijkt gauw op een poging van Glass Animals om de formule van de hit na te bootsen. Jammer, want de band heeft zich in het verleden al bewezen met zijn creativiteit.

Desondanks de hoge verwachtingen stelt ‘I love you so f***ing much’ ons enigszins teleur. De lengte van het album is hier niet het probleem, wel de opvulling ervan. We kunnen niet anders dan voelen hoe leeg of repetitief sommige nummers klinken zoals ‘I can’t make you fall in love again’ en ‘How I learned to love the bomb’. In die laatste klinkt er gedurende het hele nummer dezelfde gitaarriff en drumpatronen. Doordat de instrumentatie zo gelijkaardig klinkt, voelt het album eerder wat formularisch aan. Met andere woorden zijn er slechts enkele nummers die we opnieuw willen horen.

De liedteksten van Bayley zijn fijn en aandachtig geschreven, prima voor een conceptalbum. Toch is er naast een uitgewerkt verhaal een ondersteunende instrumentale begeleiding nodig. En dat laatste missen we een beetje. Hierdoor voelen sommige nummers simpelweg generiek aan. Glass Animals gaat daar de mist in met ‘I love you so f***ing much’. Daarom zou een andere aanpak voor het volgende album niet verkeerd zijn voor de band.

Glass Animals stelt het album voor op 16 oktober in Vorst Nationaal (tickets & info).