‘Teenage Thrill’, het zou de titel kunnen zijn van de Engelstalige Joepie. Al van bij het eerste nummer volgt echter de geruststelling, van licht verteerbare tienermuziekjes is er geen sprake op deze plaat. “I was sitting upset in the city of decline. I was haunted by the silly voices in my mind”, het titelnummer zet meteen de toon voor een intense trip die niet de hele tijd blijft boeien.
Op de cover zien we een Amerikaanse muscle car, het toont meteen waar dit Luikse viertal voor staat: potige muziek zonder overbodige franjes. Er zit met andere woorden flink wat paardenkracht onder de motorkap. Zelf noemen ze onder andere Nirvana als referentie, maar het is vooral die andere band van Dave Grohl (Foo Fighters, weet je wel) die veelvuldig te binnen schiet. Openers ‘Teenage Thrill’ en ‘Once In A While’ lijken geschreven om in een voetbalstadion te laten weerklinken. Voor subtiliteit is er geen plaats in het geluid, maar wat boeit het: het rockt. Plankgas, en met volle snelheid de baan op.
Helaas durven Amerikaanse auto’s ook wel snel last te krijgen van oververhitte motoren, falende uitlaten en slechte wegligging. Noodgedwongen wordt er dus wat gas terug genomen bij het kabbelende ‘Archetype’, en even verder gaat de motor helemaal sputteren. Het weinig originele ‘Catapult’ klinkt als een flauw tussendoortje, en op afsluiter ‘Costumes’ is het helemaal uitbollen geblazen.
Hudson legt op ‘Teenage Thrill’ een hobbelig parcours af, waarbij ze boeiende passages afwisselen met weinig geïnspireerde rockdeuntjes. Er is dus nog werk aan de winkel om dat voetbalstadion gevuld te krijgen. In de bijgevoegde bio staat te lezen dat Hudson niets te bewijzen heeft, maar dat is wat voorbarig. Er valt nog van alles te bewijzen, en dat kan ook helemaal geen kwaad. Gooi de tank nog eens vol en repareer de kapotte onderdelen, wij rijden zeker opnieuw mee.
Verdeeld door PIAS