Hoeft het nog veel introductie? In 2009 steekt Trent Reznor Nine Inch Nails voor onbepaalde tijd in de diepvries, enkele maanden later trouwt hij met Mariqueen Maandig, om in 2010 samen met grafisch ontwerper Rob Sheridan en mede-Oscarwinnaar Atticus Ross de groep How To Destroy Angels op te richten. Na twee EP’s krijgen we nu de eerste langspeler van de band voorgeschoteld die de naam ‘Welcome Oblivion’ gekregen heeft.
Hoewel het nergens officieel toegegeven wordt, gaan wij ervan uit dat dit een conceptalbum is. Reznor is geen vreemde in het schrijven van dergelijke werken, zo bewijzen ‘The Downward Spiral’, ‘The Fragile’ en ‘Year Zero’. Tijdens het luisteren, krijgen we meermaals het gevoel een soundtrack te horen van een film die nooit gemaakt is. Sta ons toe het verhaal volgens Indiestyle uit de doeken te doen.
Openen doet How To Destroy Angels met ‘The Wake Up’, waarin we het hoofdpersonage, vertolkt door Maandig, zien ontwaken in een futuristische, post-apocalyptische wereld. De enige restanten van de beschaving zijn honderden computers en machines die nog steeds hun processen doorvoeren en reageren op alles wat gebeurt. Denkend dat ze alleen is op deze halfvergane wereld vraagt de protagoniste zich dan ook luidop af: “Is anybody listening?”. In ‘Keep It Together’ heeft ze het moeilijk om te vatten wat er precies gebeurd is. Reznor echoot haar in het refrein na, maar dan op een manier die overkomt als een haperende spraakcomputer.
De titelsong, en tevens ons favoriete nummer, ligt het dichtst bij wat we kennen van Nine Inch Nails. Er hangt een dreigende sfeer en de vocals worden geschreeuwd en klinken zwaar distorted. De melodie in het refrein leunt dan weer aan tegen de perfectie. De schuld die aanleiding gaf tot de ramp wordt erkend, de leegte van de vergetelheid wordt moedig verwelkomd. Dit in schril contrast met opvolger ‘Ice Age’, zowaar een akoestisch lied tussen al het digitale geweld. Hier is voor het eerst echt duidelijk dat Maandig over een geweldige stem beschikt. Vol emotie vertelt ze over hoe ze spijt heeft van haar daden, maar ergens toch nog hoop koestert op een keerpunt. Al is het in het huidige landschap duidelijk moeilijk om vol te houden: “Sometimes I hate the me that’s keeping me alive”. ‘On The Wing’ is dan weer een gebed aan de god die de wereld de rug heeft toegekeerd.
In ‘Too Late, All Gone’ speelt Reznor opnieuw de rol van computer. Deze keer vergelijken we hem met een search engine die je zoekterm zo snel mogelijk probeert aan te vullen. In het refrein komt Maandig tot de conclusie dat ondanks onze persoonlijke en technologische evolutie, sommige zaken toch altijd hetzelfde gebleven zijn. Dat voor ‘How Long’ gekozen werd als single, ligt voor de hand. Het is veruit de meest poppy song op ‘Welcome Oblivion’, waarin onze protagonist zich afvraagt hoe lang ze het nog kan volhouden op deze verwoeste aarde. Op ‘We Fade Away’ begint ook de eenzaamheid te wegen wanneer Maandig zich een tweede maal afvraagt of er iemand haar kan horen: “Am I just talking to myself?”.
‘Recursive Self-Improvement’ lijkt ons dan weer een soundtrack van een nachtmerrie. Er komen flarden tekst door de digitale chaos heen, maar deze is zo goed als onverstaanbaar, zoals de flarden van een droom die je je kunt herinneren wanneer je ’s ochtends wakker wordt. ‘The Loop Closes’ vormt dan ten slotte een intense ontknoping aan het verhaal. Een oplossing is gevonden, maar uiteindelijk is redding nooit verder weg geweest. Zowel mens als machine lijken te beseffen dat deze herstart van de beschaving wel eens de laatste zou kunnen zijn en het dus eigenlijk het begin van het einde is. Want dat het vroeg of laat opnieuw zal gebeuren staat vast, we maken al eeuwen dezelfde fouten en we blijven ze tot het einde herhalen.
‘Welcome Oblivion’ geeft niet meteen al zijn geheimen prijs. Bij de eerste luisterbeurten dachten we eraan om het album te omschrijven als één dat je best op de achtergrond oplegt om een bepaalde, zwaardere sfeer te creëren, maar er zonder veel aandacht naar te luisteren. Tot we ze eens beluisterden door een hoofdtelefoon met de lyrics in de hand. De subtiliteit en de laagjes in de muziek kwamen veel meer tot hun recht en ook het verhaal van de CD kreeg vorm. We zijn dan ook van mening dat de plaat zeker een kans moet krijgen. Ook wie een afkeer heeft voor de ruwheid van Nine Inch Nails, kan in How To Destroy Angels zeker iets vinden dat ze zullen kunnen appreciëren. We vinden het dan ook wat ongelukkig dat de release van ‘Welcome Oblivion’ in de schaduw staat van het nieuws dat Nine Inch Nails vanaf deze zomer terug gaat toeren.
Een must-have durven we het nog niet te noemen, daarvoor kijken we liever hoe lang de plaat nog blijft hangen, al kun je het in december wel afleiden uit de positie van ‘Welcome Oblivion’ in onze eindejaarslijstjes. Maar wacht vooral niet zo lang en laat je zo snel mogelijk onderdompelen in de digitale woestenij die How To Destroy Angels hier voor je geschapen heeft.
Verdeeld door Sony Music