Het is intussen zes jaar geleden dat we de Canadezen van Holy Fuck om drie uur ‘s nachts rare dingen zagen doen met tape, dreigende elektronica en dansbare ritmes. Op Pukkelpop was dat, terwijl de andere helft van onze vriendengroep stond te springen bij de Bloody Beetroots. Beide bands zijn daarna wat in de vergetelheid gesukkeld, en we zijn tevreden dat het Holy Fuck is geworden dat als eerste aan de comeback begint. ‘Congrats’ is nog maar hun vierde plaat op twaalf jaar, maar als het zolang duurt om tot het punt te komen waar eigenheid en kwaliteit mekaar vinden, hoor je ons verder niet klagen. Of misschien een klein beetje.

Op voorganger ‘Latin’ hoorden we al een band die had ontdekt hoe ze hun songs tegelijk kon stroomlijnen én in ere houden. Die evolutie wordt op ‘Congrats’ gelukkig in ere gehouden. De uit improvisatie ontstane nummers worden teruggebracht tot een normale tijdsduur, waarbinnen het voor de luisteraar altijd zelf kiezen blijft hoe de muziek te beleven. Je kan proberen achterhalen hoe deze knutselaars hun groovende kaartenhuisjes recht krijgen door elk bewerkt geluid te analyseren, of je kan de boel gewoon loeihard zetten en de geluidsmuur zijn werk laten doen. Wij raden een combinatie van beiden aan, want eenmaal je weet hoe Holy Fuck te werk gaat, is het zonde om je niet te laten wegblazen. Die bandnaam moet tenslotte eer aangedaan worden.

Geen enkel instrument klinkt constant hetzelfde in het universum van de Canadezen, en toch zijn er basisingrediënten die van Holy Fuck een herkenbare band maken. Ten eerste is er de toegevoegde ritmesectie die er sinds 2008 voor zorgt dat de klanktapijten van oprichters Brian Borcherdt en Graham Walsh ook op onze benen kunnen slaan. Holy Fuck heeft daarin zijn stijl gevonden, met op ‘Congrats’ enkele knappe uitschieters zoals de stuiterende beats en rollende baslijnen in favorieten als ‘Acidic’ of ‘Xed eyes’. Een vergelijkbare evolutie zien we bij een groep als Fuck Buttons, die ook meer wist te overtuigen door de toevoeging van duidelijke ritmes en beats op hun tweede plaat. Onderschat nooit het belang van een degelijke ritmesectie.

Ten tweede houdt Holy Fuck zich uit de buurt van trends en verkennen ze alle mogelijkheden van hun eigen elektronicagenre. Het ene moment luister je naar een rustig duet als ‘Neon dad’, terwijl je minuten eerder in de verzengende climax van ‘Shivering’ was terecht gekomen. De band heeft zijn vorm gevonden, en dat levert nog altijd genoeg memorabel materiaal op om van ‘Congrats’ een aanrader te maken, al kunnen we opmerken dat er af en toe wat gemakzucht lijkt te sluimeren. In vergelijking met ‘Latin’ vinden we hier iets meer songs die simpelweg van begin tot eind stuiteren, zoals ‘Sabbatics’, ‘House of glass’ of de onnozele interlude ‘Shimmering’.

Holy Fuck is na zes jaar nog steeds in staat om het experiment met zinderende elektronica, dansbare ritmes en opmerkelijke instrumenten zoals speelgoed of filmtape uit te doen monden in fijne songs, al mag het album als geheel iets overtuigender uit de hoek komen. Desalniettemin kruipen wij graag met deze mannen en ‘Congrats’ in een muffe festivaltent, want live verandert Holy Fuck nog altijd in Holy FUUUUUUUUUUCK.

Album verdeeld door Innovative Leisure.