Het gezegde de kers op de taart verwijst naar een extra toevoeging die het geheel ten goede komt. Dit is behoorlijk logisch aangezien elk extra item, dat afzonderlijk als positief wordt bevonden, enkel een surplus kan zijn.
Hollowblue is sinds 2003 actief in de muziekindustrie en maakt melancholische muziek die vaak wat aan Nick Cave of Calexico doet denken. Dit is geen rockband die naast de occasionele instrumenten de rest inkleurt met hier en daar een kleine toevoeging. Viool, trompet en cello spelen vaak een hoofdrol in de filmische setting die deze Italianen kunnen neerzetten. ‘Honeymoon’ brengt ons stante pede in zuiderse sferen waar tequila, gunfights en sombrero’s niet veraf lijken te zijn. Het is op deze momenten dat we Hollowblue de hemel in willen prijzen.
Onlangs kreeg dit viertal er ook een pak waardering bij. ‘Wild Dogs Run’ werd uitgeroepen tot beste 3D-muziekvideo op het 3D-filmfestival in Hollywood. Spijtig genoeg geeft dit nummer ook meteen wat negatieve punten prijs. De zang kan vaak niet tippen aan de knappe instrumentatie. Susie Smith mocht op ‘Wild Dogs Run’ dan wel nog haar helpende hand verlenen, wanneer de Italianen zelf vocaal hun weg banen door de nummers zijn de teksten vaak onverstaanbaar. Enigszins zorgt dit er voor dat het bijna een karwei wordt om deze langspeler uit te zitten.
De beste liedjes zijn dan ook deze waarin het instrumentale op de voorgrond treedt. Zowel de opener als de slotsong zijn van hoge kwaliteit. ‘Wild & Scary’ lijkt op een originele samenwerking tussen Gorillaz en The National. Het zeven minuten durende ‘Cry Hell’ sluit af met nodige de weerhaken, schreeuwpartijen en verhalende intermezzo’s.
‘Wild Nights, Quiet Dreams’ geeft ons wat gemengde gevoelens. Eigenlijk is het een enorm kwalitatieve plaat geworden waarop Hollowblue op muzikaal vlak voldoende afwisseling brengt. Spijtig dat dit er op het einde van de rit niet helemaal uit komt. De aanvullende elementen maken niet goed dat er wat scheelt met de basis. Wanneer de kers het beste is wat het geheel te bieden heeft is, er iets mis met de taart.
Album verdeeld door Munich Records