Geen idee of gynaecologen ontmoedigen om een plaat te maken tijdens de zwangerschap, maar de Ierse Hilary Woods liet er zich niet door ontmoedigen. Intussen is ze ook bevallen van ‘Birthmarks’, een album dat zowel fysieke als mentale striemen heeft nagelaten.

Tijdens de opnames van de plaat pendelde Woods tussen thuisstad Galway en Oslo, waar ze in de studio trok met Noorse producer Lasse Marhaug, die in het verleden al samenwerkte met Sunn 0))) en Jenny Hval. Hij voegt drones, electronica en strijkers toe aan het klankenpakket van Woods. Was haar eerste soloplaat (Woods speelde vroeger bij Ierse indierockformatie JJ72) nog een relatief typische singer-songwriterplaat rond spirituele thema’s, dan is ‘Birthmarks’ door de rauwe en gegronde klanken een meer fysieke ervaring geworden. Niet geheel onlogisch dus dat Sacred Bones haar onder z’n vleugels nam, het label waar doemdenkers vrolijk van worden.

Je hoeft niet veel verbeelding te hebben om in ‘Birthmarks’ een gewaagde maar passende soundtrack te horen voor wandelingen door mistige landschappen. Het mistroostige ‘Tongues of wild boar’ zet de sfeer meteen goed neer, en wie ooit al The Witcher 3 speelde waant zich zo weer in de door monsters geplaagde bossen van Velen.

Een half uur lang wordt haar fluisterende stem gekoppeld aan de meest onheilspellende klanken. ‘Orange tree’ wordt zo een macaber slaapliedje, terwijl in ‘The mouth’ dreigende drones en nerveuze strijkers rondwaren. ‘Cleansing ritual’ is een laatste uitbarsting, waarna knisperende pianoballade ‘There is no moon’ zachtjes uitdooft.

‘Birthmarks’ gedijt niet goed in de achtergrond. Gun het al je aandacht, en je verdwijnt een half uur lang in deze intense, bijna claustrofobische luisterervaring.