Starten als duo maar debuteren als individu, het was de opgave die Victor Solf de afgelopen maanden moest volbrengen. Nadat bij zijn jeugdvriend en medeoprichter van de band Simon Carpentier een ongeneeslijke kanker werd vastgesteld, wisten ze dat ze het meeste uit hun tijd samen moesten halen. En hoewel het idee van dood en vergankelijkheid het opnameproces overheerste, ademt dit postume debuut van de Franse band Her levensvreugde uit. Niet toevallig dus dit album uitgerekend in het Paasweekend werd uitgebracht.

Her speelde afgelopen zomer nog in volle bezetting op Best Kept Secret. In juli stond de band op Dour, al moest gitarist Carpentier daar verstek geven door complicaties van zijn ziekte. Een maand later overleed hij, de mythische leeftijd van zevenentwintig bereikt. Solf bleef achter met een bijna afgewerkt album, en groef doorheen de opnames op zoek naar bruikbare stukken. Hij schakelde enkele gastmuzikanten in, waaronder onze eigenste Roméo Elvis. Simon Carpentier had immers een voorliefde voor Franse rap, en zijn achtergebleven bandmaat vond in Roméo een reïncarnatie voor Carpentiers smaak. Opvallend dat de enige Franstalige passage op het debuut van deze Fransozen van een Brusselse rapper komt.

De bandnaam suggereert natuurlijk een vrouwelijke toets. Die moet je vooral zoeken in het warme en sensuele geluid. Rode oortjes krijg je van ‘Quite like’ dankzij een basgroove die op de heupen werkt en Solfs smachtende falset. ‘Five minutes’ klinkt dan weer alsof je een bloedrode, doorrookte lounge binnenwandelt vol kronkelende schimmen. Die funky gitaar keert nog een keer terug in ‘Wanna be you’, en knipoogt bij momenten wel heel opzichtig naar Jungle. Ook Rhye en Blood Orange dwalen in dezelfde kamer rond. Niet vernieuwend, wel vakkundig uitgewerkt. Soms is het allemaal net iets te afgelikt, alsof je naar de soundtrack van een willekeurige cosmetica-reclame luistert (‘Neighborhood’). Intermezzo ‘Trying’ en afsluiter ‘For him’ zullen ongetwijfeld een betekenisvolle achtergrond hebben, maar vallen onelegant uit de toon. Het nijdige ‘Icarus’, de soul in ‘Blossom roses’ en euforie van ‘Swim’ maken gelukkig veel goed.

Wie het duo al een tijdje volgt, zal weinig echte noemenswaardige nieuwe nummers ontdekken op dit debuut. De sterkhouders stonden immers eerder al op debuut-ep ‘Her tape #1’ uit 2016, en het zwoele ‘Union‘ haalde de – nochtans uitgebreide – nummerselectie zelfs niet. Sindsdien is er duidelijk vooral geschaafd aan ander materiaal zonder met echt nieuwe ideeën te komen. Dat is, gezien het ontstaansproces, volledig te begrijpen. Wel is dit debuut een belangrijk hoofdstuk in de carrière van de band “We choose the way we’ll be remembered” klinkt het in openingsnummer ‘We choose’. Voor Simon Carpentier is dat een onsterfelijk muzikaal testament geworden.

Her speelt 19 april in de Botanique (info & tickets) en staat 5 augustus op Esperenzah festival in het Waalse Floreffe (info & tickets).