We keren even terug naar 2003, wanneer Admiral Freebee zijn gelijknamige debuut uitbrengt. Na een dikke vijf minuten zijn we even stil wanneer ‘Get out of town’ tot een einde komt. Hebben we net een van de beste Belgische rocknummers gehoord? Vanaf dan kan de admiraal, althans in onze ogen, nog zeer weinig mis doen. Langs de andere kant valt hij in hart en hoofd ook samen met zijn gitaar. Blijft die magie recht wanneer hij de snaren even laat voor wat ze zijn? 

Dé Belgische rocktroubadour die zijn gitaar links laat liggen, daar moet meer achter zitten. Admiral Freebee heeft namelijk zijn nieuwe ep ‘Don’t follow me I’m lost’ opgehangen aan keyboards, drumcomputers en elektronica en daar was een goede reden voor. De admiraal had te hevig gerockt met een vervelende armblessure tot gevolg. Mogelijks geïnspireerd door Winston Churchills quote “Never waste a good crisis” laat hij hierdoor een verrassend andersklinkende ep op ons los. 

Met een hoop demo’s, opgenomen met zijn smartphone, trok Tom Van Laere de studio in. Daar omringde hij zich met twee verschillende bandbezettingen. Klinkende namen als Jasper Maekelberg (Faces On TV), Alan Gevaert (dEUS), Joris Caluwaerts (STUFF.) en Mario Goossens (Triggerfinger) vormden mee de nieuwe sound van Admiral Freebee. De uitkomst is divers, al is dit niet altijd een maatstaf voor uitmuntendheid. Ondanks de behaaglijke sfeer waarin dromerig en melancholisch elkaar blindelings vinden, missen we in ‘This dream of you’ een scherpe plottwist of een subtiel verrassingseffect. In het filmische ‘No ordinary moments’ zijn gelukkig geen zwaktes terug te vinden. De sombere stemming bezit die lichte zwaarmoedigheid die wel vaker terugkeert in het oeuvre van Freebee. De beweging in het nummer komt voort uit de verschillende laagjes die secuur in, op en rond elkaar gebouwd zijn.

;

‘Not in it 4 love’ een euforisch nummer noemen zou te ver gezocht zijn, toch heeft het iets uiterst aanstekelijk. Al fungeert die kracht op heerlijke wijze, net onder de radar. De licht ingehouden zwoelheid in de stem van Van Laere spreekt de titel ook enigszins tegen. Wanneer de backings invallen en dit gepaard gaat met een subtiele disco-toets, zou je zelfs compleet verknocht kunnen raken aan het nummer. 

Admiral Freebee zou zichzelf niet zijn mocht hij de gitaar geen glansrol gunnen, zelfs al is het maar voor heel even. De korte solo in ‘On a day like this’ houdt zich tot de essentie, maar steelt evengoed de show in een nummer met de typisch verhalende Freebee-stijl dat teert op een refrein dat niets nodig heeft om te blijven hangen. En ondanks die kleine aha-erlebnis, merken we op dat we de snaren nog niet gemist hadden. Wel overbodig is het zeemzoete ‘The wonder of life’, dat heel dicht tegen klef aanleunt en een Disney-feel huisvest waar we niet naar op zoek waren. 

Het gitaarloze experiment van Freebee is een dubbeltje op zijn kant. Tom Van Laere heeft reeds bewezen dat hij meer troeven heeft dan enkel het plukken van zijn snaren en dat komt ook op ‘Don’t follow me I’m lost’ uit de verf. Eerlijk is eerlijk: een groot gemis aan gitaren is niet het gevoel dat overheerst. De gemiddelde kwaliteit van de nummers is wel te mager om echt wild te worden van deze ep, en dat maakt ons toch een klein beetje triest.