Recht tegen de stroom in van de lomere moderne r&b à la FKA Twigs en Sevdaliza vaart de Amerikaanse producer Kingdom (Ezra Rubin) met zijn opgewekte, tweede langspeler  ‘Neurofire’. Dat er clubinvloeden op het album te vinden zijn, mag natuurlijk niet verbazen van de baas van Fade To Mind, het zusterlabel van Night Slugs aan de overkant van de plas. Net zoals zijn debuut ‘Crying in the club’ is de catchyness van het geheel zeker niet mis maar mist het eindresultaat toch weer dat vooruitstrevend randje.

Neem nu de energetische opener ‘No more same’ met LUVK. Zeker niet de enige oorwurm van het album en in 2014 zou het met zijn hoekige ritmes helemaal niet misstaan op compilaties als ‘Club constructions’.  Of het ietwat vlakke ‘Maze’ dat recht uit de Rhythm ‘n Grime-revival van een paar jaar later lijkt te passen. Ook de Jersey Club op ‘Arch slide’ in samenwerking met pionier UNIIQU3 draagt dan wel een herkenbare Kingdom-vibe en heel hoge dansbaarheidsfactor met zich mee, vernieuwen doet het echter niet.

En ergens is dat nog niet eens zo erg. De succesformule die de Fade To Mind-stal zijn verdiende plaatsje in de (deconstructed) club-Hall of Fame opleverde, heeft zeker niet afgedaan. De Nguzunguzu-achtige banger ‘His n hers’  waarin Timbaland nooit ver weg lijkt en Semma een Aaliyah of Nelly Furtado tracht te vervangen, is daar het beste voorbeeld van. De verslavende uitschieter ‘Lightning’ met Kayla Blackmon en eveneens danskriebels inducerende leadsingle ‘High enough’ lijken dan weer niet ver weg van Rubins ‘Crying in the club’-debuutgeluid. Op de instrumentale ballroom-splinterbom ‘Cell splitter’ en het net iets zachtere ‘Vox convex’  is er daarnaast nog plaats voor knipogen naar de oude en nieuwere Fade To Mind-catalogus.

Niet elk nummer geniet echter mee van die succesformule. Zowel ‘DS8’ als ‘Yikes’ waarop g h ø s t  de vocals verzorgt, slaan beiden niet aan net zoals het iets te schreeuwerige ‘Get on my level’  en ‘Genesis fem’ dat dan weer te loom wordt bezongen door Pheona. De vergeetbaarheid ligt vaak om de hoek alsof er iets mist. Het is iets waar Rubin voor moet opletten.

‘Neurofire’ is – zoals gezegd – in hetzelfde bedje ziek als zijn voorganger. Meezingen is geen probleem, het scherp van de snee ontbreekt toch te vaak. Het best kan dit album als een overzicht van Fade To Minds verwezenlijkingen beluisterd worden.