De vijf voorafgaande ep’s van Canadese singer-songwriter Helena Deland stonden telkens garant voor ingetogen, simpele maar kundig uitgevoerde muziek. De singles die gelost werden in afwachting van Delands debuutplaat gingen verder op hetzelfde elan en schiepen de verwachting van een kalm en fluwelen discours, voorzien van eenzelfde diepe tinten en portie weemoed als het portret dat dienst doet als cover art. ‘Someone new’ weet die verwachtingen grotendeels met verve in te lossen en etaleert dezelfde sterktes als voorgaand werk. Enkele tekorten en een portie bravoure is het enige dat in de weg lijkt te staan van een echt kunststuk.

Helena Deland bevestigt op deze debuutplaat haar vaardigheden als singer-songwriter, met enkele fijnzinnige hoogtepunten als exponenten van haar kunnen. De nummers zijn steevast aandachtig en bedreven opgebouwd en vaak beladen met sfeer. Zo roept de adempauze tijdens het beeldige ‘Smoking at the gas station’ feilloos het beeld van inhalerende rook op. Het zijn zulke details, net zoals het bijna onwaarneembare gekraak in ‘Fruit pit’, die subtiel karakter weten toe te voegen aan haar muziek.

Niks is evenwel te ingewikkeld gemaakt. De vanzelfsprekendheid van de songs is een lovenswaardige sterkte, net als de bijwijlen erg poëtische teksten die aan emotie winnen dankzij Delands zorgvuldige zang. Langgerekte noten zoals in ‘Clown neutral’ laten haar heldere stem voorbeeldig klinken. In het titelnummer profileert ze zich te als een timide nachtegaal, wiens lied onopvallend maar wel opmerkelijk is.

Die vakkundige aandacht past Helena Deland ook toe op het grotere plaatje, met een vloeiende sequentie tot gevolg. De climax die hoort te volgen op de in vergelijking grootste nummers ‘Pale’ en ‘Comfort, edge’ is te horen in het onnavolgbare ‘The walk home’; een prachtige en troostende akoestische stilstand die toont dat Deland niet eens haar stem hoeft te gebruiken om successen af te leveren.

De tweede helft van het album herbergt helaas net te weinig hoogtepunten, afgezien van het fraaie ‘Smoking at the gas station’, en kondigt te lang het naderende einde aan. Afsluiters ‘Clown neutral’ en ‘Fill the rooms’ bewerkstelligen te veel hetzelfde om beide als noodzakelijk bestempeld te kunnen worden. Een einde zo poëtisch en passend als het sentimentele ‘Fill the rooms’ doet de aanwezigheid van troebele imitator ‘Clown neutral’ eigenlijk teniet. Zonder de uitgerekte afloop en vergeetachtige toevoegingen als ‘Fruit pit’ en ‘Mid practice’ legt ‘Someone new’ wel een zo goed als foutloos parcours af.

‘Someone new’ schippert tussen een teder en uitstekend geconstrueerd geheel enerzijds en een ietwat teleurstellend eenzijdig kleurenpalet anderzijds. Het is een debuutplaat die twijfel genereert en zo zichzelf bombardeert tot een dubbeltje op z’n kant. Zet ‘Someone new’ Helena Deland nu neer als een artiest die sterk is in wat ze doet en dat succesvol weet uit te puren? Of stelt het haar net voor als een singer-songwriter die te ver weg schuwt van experiment en daardoor onvoldoende haar muziek weet te differentiëren?

Al hoeft die jammerlijke denkoefening niet af te doen aan het plezier en de schoonheid die te beleven valt op Helena Delands eerste album. Ontegensprekelijke hoogtepunten, waaronder het bescheiden ‘Someone new’, het elektronisch getinte ‘Pale’ en het emotionele ‘Fill the rooms’ geven verrukkelijke tinten mee aan de debuutplaat. De opvolgers dienen enkel de groeipijnen te doorstaan om al het potentieel effectief waar te maken.