Kleine inschatting: de volgende muzikale aardverschuiving die voor maatschappelijke naschokken zal zorgen, zal waarschijnlijk geen dreampop zijn. Om de zoveel tijd krijgen we een doorslagje van het beproefde recept. De naar Los Angeles uitgeweken Australische Hazel English kauwt al een paar jaar op zoethouten melodieën, en komt nu naar buiten met haar debuut.

‘Wake up’ klinkt wat meer afgeborsteld en grootser dan de dubbel-ep ‘Just give in / Never going home’ die ze drie jaar geleden uitbracht, maar de kern is dezelfde gebleven. Dat die basis hetzelfde is als 90% van alle muzikanten die hetzelfde doen, helpt niet om haar te onderscheiden van de middelmaat. Dat het album dromerig, melancholisch en nostalgisch klinkt, mag niet verbazen. Dat het merendeel van de nummers hun hoofd niet boven het maaiveld durven uitsteken, maakt dat een luisterbeurt voorbij vliegt zonder dat er bijster veel blijft hangen.

Natuurlijk is er niets mis met brave liedjes maken, maar wanneer er in je teksten verwijzingen naar maatschappelijk bewustzijn (“Can you wake from this dream /That they told you to believe / So you can finally be free” in het titelnummer) en relationele problemen sluimeren, lijkt het alsof daar meer uitgehaald kon worden. Nu worden ze weg gewaaierd door achteloze belletjes en dromerige zuchtjes. Met singles ‘Shaking’ en ‘Off my mind’ hadden we de meest memorabele nummers al op voorhand gehoord. Elders drukt ze te vaak op de snoozeknop om waardoor onze aandacht andere oorden opzoekt.

Met dit debuut zet Hazel English een logische stap vooruit. Het is allerminst een misstap, maar wij hadden haar graag stoutere schoenen zien aantrekken. Haar kreet om wakker te worden doet ons nu nog al te vaak omdraaien en verder dutten.