Sinds de start van Paramore in 2004 kon frontvrouw Hayley Williams – toen slechts vijftien lentes jong – zich geen leven naast de band voorstellen, laat staan een muzikale carrière. Haar enige stappen in die richting met gastbijdrages op Zedds ‘Stay the night’ en B.O.B.’s ‘Airplanes’ liet ze ondertekenen met Hayley from Paramore. Na vijf studioalbums, evenveel interne wissels en een recente echtscheiding was het tijd voor een pauze. Het drong Hayley pas laat door dat dit de aanzet was van haar eerste soloplaat ‘Petals for armor’, onderverdeeld in drie ep’s.

Het album begint onrustwekkend, waarbij de rillingen je overvallen. In ‘Simmer’ vecht Hayley een demonische strijd uit en windt er geen doekjes om: “Wrap yourself in petals. Petals for armor”. Met ‘Leave it alone’ is er van positivisme nog lang geen sprake. Liefhebben gaat gepaard met ongewild loslaten beseft ze, en ze probeert de dood een plaats te geven. De baspartij is hier en elders op het album sterk aanwezig dankzij Joey Howard, bassist op Paramore-tours die meeschreef aan de nummers. Nog een bekende naam in de credits is die van huidige Paramore-gitarist Taylor York die ook meeschreef en de productie voor zijn rekening nam. Met ‘Cinnamon’ is het duidelijk dat Hayley niet de meest gemakkelijke weg kiest. Het comfort van thuis zijn wordt bezongen alsof er van quarantaine nog geen sprake is. Na het ietwat eentonige ‘Creepin’ verrast ‘Sudden desire’ met een refrein dat ongewenst de deur intrapt, een vette knipoog naar Björk.

In ‘Dead horse’ geeft Hayley haar misstappen in haar vorige relatie toe en beseft ze dat het al lang een verloren zaak was. “I got what I deserved. I was the other woman first”. Toch klinkt de muziek bij deze opbiechting venijnig poppy. Het al even catchy ‘My friend’ is een ode aan iedereen die de zangeres bijstaat en overtuigt vooral instrumentaal. ‘Over yet’ is de vreemde doch sympathieke eend van dit tweede deel: een opgejaagde industrial beat gaat vlekkeloos over in ongegeneerd, tijdloos refrein. ‘Roses/lotus/violet/iris’ is dan weer een bloemlezing over feminisme met backings door de supergroep Boygenius bestaande uit Julien Baker, Phoebe Bridges en Lucy Dacus. Oude wonden helen niet vanzelf is de achterliggende gedachte van ‘Why we ever’. Het funky refrein van brokkelt af in een oprecht moment aan een krakende piano.

Het laatste deel van het drieluik sluit af met een optimistische toon. In ‘Pure love’ stelt Hayley zich open voor nieuwe (romantische) uitdagingen waarna ze op ‘Taken’ laat weten dat die al iets opgeleverd hebben. ‘Sugar on the rim’ is een verscholen clubtrack dat ons doet denken aan Tristan. ‘Watch me while I bloom’ bevat opnieuw enorm krachtige vocals en ook de volumknop gaat omhoog. “How lucky I feel to be in my body again”, straalt enkel positieve vibes uit. Afsluiter ‘Crystal clear’ stelt ons gerust dat Hayley haar juiste bloeiwijze heeft gevonden: “I won’t give in to the fear”.

Vijftien nummers later lijkt het alsof we Hayley Williams gevolgd hebben tijdens een zware beklimming. Gelukkig was het uitzicht boven en het totaalplaatje meer dan de moeite waard. Wie Hayley enkel (her)kende als het Paramore-meisje met de vele haarkleuren heeft haar nu pas echt leren kennen. ‘Petals for armor’ is een unicum dat we Hayley niet snel opnieuw zien maken. Des te meer redenen om er aandachtig van te genieten.